1  Кіраўніку хору. Едутуну. Псальм Давіда.

2  Я сказаў: “Буду захоўваць шлях мой, каб не саграшыць языком маім! Буду захоўваць вусны мае вуздою, пакуль бязбожнік перада мною”.

3  Я зьнямеў ў маўчаньні; маўчаў пра добрае, але боль мой нішчыў [мяне].

4  Распалілася сэрца маё ў нутры маім; ва ўздыханьню маім запалаў агонь, і я прамовіў языком маім.

5  Дай мне ведаць, ГОСПАДЗЕ, канец мой і меру дзён маіх, якая яна, дай мне ведаць, які я нетрывалы!

6  Вось, на [некалькі] пядзяў Ты даў дні мае, і век мой — як нішто перад Табою! Толькі ўсякай марнасьцю ёсьць кожны чалавек, [нават] у сіле. (Сэлях)

7  Толькі як здань ходзіць чалавек, [і ёсьць] толькі марнасьцю; ён трывожыцца, прагавіта зьбірае і ня ведае, хто забярэ гэта.

8  І цяпер на што [яшчэ] я спадзяюся, Госпадзе? Надзея мая ў Табе!

9  Ад усіх правінаў маіх выратуй мяне; на ганьбаваньне ад бязглуздых ня стаў мяне.

10  Я зьнямеў, не адчыняю вуснаў маіх, бо Ты зрабіў гэта.

11  Забяры ад мяне караньне Тваё, ад удараў рукі Тваёй я зьнікаю.

12  Дакараньнем за беззаконьне Ты караеш чалавека і нявечыш, як ад молі, прагненьні ягоныя. Толькі марнасьцю ёсьць кожны чалавек! (Сэлях)

13  Пачуй малітву маю, ГОСПАДЗЕ, і прыхілі вуха да ляманту майго! Не маўчы на сьлёзы мае, бо я прыхадзень у Цябе і пасяленец, як і ўсе бацькі мае.

14  Не ўглядайся на мяне, каб я павесялеў перад тым, як зыйду, і ня будзе мяне!