1  Кіраўніку хору: на лад “Лілеі”. Давіда.

2  Збаў мяне, Божа, бо воды да душы маёй даходзяць!

3  Я заграз у глыбокім балоце бяздонным; я патрапіў у глыбіню водную, і цячэньне мяне падхапіла.

4  Я зьнямогся ад крыку майго, засохла горла маё; змарыліся вочы мае, пакуль я спадзяваўся на Бога майго.

5  Больш, чым валасоў на галаве маёй, тых, што мяне ненавідзяць без прычыны, узмацніліся тыя, што нішчаць мяне, ворагі мае падступныя. Чаго не рабаваў, мушу аддаваць.

6  Божа, Ты ведаеш дурасьць маю, і правіны мае ад Цябе не схаваныя.

7  Ня дай праз мяне асароміцца тым, што на Цябе спадзяюцца, Госпадзе, ГОСПАД Магуцьцяў; ня дай праз мяне асароміцца тым, што шукаюць Цябе, Божа Ізраіля!

8  Бо дзеля Цябе я ганьбу зношу, і сорамам пакрыта аблічча маё.

9  Я стаўся чужым для братоў маіх і чужынцам для сыноў маці маёй.

10  Бо руплівасьць пра дом Твой зьядае мяне, і зьнявагі тых, што Цябе зьневажаюць, зыйшлі на мяне.

11  І плакала ў посьце душа мая, і сталася гэта зьнявагай мне.

12  І зрабіў я зрэбніцу вопраткай маёй, і стаўся для іх прыповесьцю.

13  Абмаўляюць мяне тыя, што сядзяць у браме [гораду], і прыпеўкі пяюць тыя, што п’юць сікеру.

14  А я да Цябе малюся, ГОСПАДЗЕ, у час упадабаньня Твайго, Божа; у вялікай міласэрнасьці Тваёй пачуй Ты мяне, у праўдзе збаўленьня Твайго!

15  Выратуй мяне з балота, каб я не заграз; ратуй ад тых, што ненавідзяць мяне, і з глыбіняў водных!

16  Няхай не падхопіць мяне цячэньне водаў, няхай не праглыне мяне глыбіня, і няхай не сашчэміць нада мною калодзеж вуснаў сваіх.

17  Пачуй мяне, ГОСПАДЗЕ, бо добрая міласэрнасьць Твая! Паводле вялікай літасьці Тваёй павярніся да мяне.

18  І не хавай аблічча Твайго перад слугою Тваім, бо я прыгнечаны; хутчэй адкажы мне!

19  Наблізься да душы маёй, барані яе; насупраць ворагам маім выбаў Ты мяне!

20  Ты ведаеш ганьбу маю, і сорам мой, і зьнявагу маю; перад Табою ўсе, што перасьледуюць мяне.

21  Ганьба разьбіла сэрца маё, і я ў роспачы; я спадзяваўся на спачуваньне, і ня маю яго, і на пацяшальнікаў, і не знайшоў іх.

22  Яны далі мне замест стравы жоўць, і, калі я смагнуў, напаілі мяне воцатам.

23  Няхай станецца стол іхні перад абліччам іхнім пасткаю, і бясьпечнасьць — сілом.

24  Няхай зацемрацца вочы іхнія, каб ня бачылі, няхай сьцёгны іхнія заўсёды дрыжаць!

25  Вылі на іх ярасьць Тваю, і жар гневу Твайго няхай дагоніць іх!

26  Няхай апусьцее сяліба іхняя, у намётах іхніх няхай ніхто не жыве!

27  Бо таго, каго Ты б’еш, яны перасьледуюць, і пра боль таго, каго Ты параніў, яны абвяшчаюць.

28  Дадай беззаконьне да беззаконьня іхняга і ня дай ім прыйсьці да праведнасьці Тваёй.

29  Няхай будуць выкрэсьленыя з кнігі жывых і ня будуць запісаныя разам з праведнікамі.

30  А я прыгнечаны і поўны тугі; збаўленьне Тваё, Божа, няхай падыме мяне!

31  Я буду хваліць імя Божае сьпевам і ўзьвялічваць Яго з падзякаю.

32  І будзе гэта больш даспадобы ГОСПАДУ, чым вол, бык з рагамі і капытамі.

33  Угледзяць [гэта] ўцісканыя і ўзрадуюцца; і ў вас, што Бога шукаеце, няхай ажыве сэрца вашае!

34  Бо ГОСПАД выслухоўвае бедных і вязьнямі сваімі не пагарджае.

35  Няхай хваляць Яго неба і зямля, і мора, і ўсё, што рухаецца ў іх.

36  Бо збавіць Бог Сыён, і адбудуе гарады Юды, і яны паселяцца там, і возьмуць у спадчыну іх.

37  I насеньне слугаў Ягоных ў спадчыну іх атрымае, і той, хто любіць імя Ягонае, жыць будзе ў іх.