निर्दोषपणाने वागणारा गरीब मनुष्य अधिक चांगला आहे.

घाई करणारे पाय कितीदा असे मार्ग चुकवितात!

तरीही त्याचे हृदय याहवेहविरुद्ध संतापते.

परंतु अगदी जवळचा मित्रही गरिबाला सोडून जातो.

आणि खोटे शब्द ओतणार्‍याची सुटका होणार नाही.

आणि प्रत्येकजण देणग्या देणाऱ्याचा मित्र असतो.

तर त्याचे मित्र त्याला किती बरे टाळतील!

तरी ते कुठेही सापडत नाहीत.

आणि जो समंजसपणाची आवड धरतो, तो लवकर समृद्ध होतो.

आणि खोटे शब्द ओतणार्‍याचा नाश होईल.

तसेच गुलामाने राजपुत्रावर अधिकार गाजविणे योग्य नाही!

आणि चुकांकडे दुर्लक्ष करणे त्याची प्रतिष्ठा असते.

परंतु त्याची कृपादृष्टी गवतावरील दवबिंदूसारखी असते.

आणि भांडखोर पत्नी ही

सतत ठिबकणार्‍या गळक्या छप्परासारखी आहे.

परंतु समंजस पत्नी याहवेहपासून मिळते.

आणि लक्ष्यहीन मनुष्य उपाशी राहतो.

परंतु जे आपल्या वर्तनाविषयी निष्काळजी असतात, ते मृत्युमुखी पडतात.

आणि त्यांच्या सत्कृत्याबद्दल याहवेह परतफेड करतील.

परंतु शिस्त मर्यादे पलीकडे जाऊ नये, जेणेकरून त्यात त्याला मृत्युच येईल.

त्यांना सोडविलेस, तर तुम्हाला पुन्हा तेच करावे लागेल.

आणि शेवटी तुमची गणना सुज्ञ्यांमध्ये होईल.

पण याहवेहची योजनाच यशस्वी होते.

लबाडी करण्यापेक्षा गरीब राहणे बरे.

तेव्हा अरिष्टाचा स्पर्शही न होता, एखादा समाधानाने विश्रांती घेतो.

तो हात पुन्हा तोंडापर्यंत आणत नाही!

सुज्ञांना फटकारणी करा, म्हणजे ते अधिक सुज्ञ होतील.

ती अशी संतान आहे जी लज्जा व अप्रतिष्ठा यांना कारणीभूत होते.

तर ज्ञानाच्या वचनापासून तू दूर जाशील.

दुष्टांचे मुख दुष्टता गिळून टाकतात.

आणि मूर्खांची पाठ फटक्यांसाठी निर्धारित केली आहे.