स्तोत्र 137
1 आम्ही बाबेलच्या नदीकाठावर बसलो आणि
सीयोनाची आठवण करीत रडलो.
2 आम्ही आमच्या वीणा
वाळुंजाच्या फांद्यावर टांगल्या,
3 कारण आम्हाला कैद करणाऱ्यांनी आम्हाला गात गाण्यास सांगितले,
आमचा छळ करणार्‍यांनी आनंद गीते गाण्याची मागणी केली,
ते म्हणाले, “आमच्या करमणुकी करिता सीयोनाचे एखादे गीत गाऊन दाखवा!”
4 या परदेशात आमच्या याहवेहचे
स्तवनगीत गाणे आम्हाला कसे शक्य आहे?
5 हे यरुशलेम, मी तुला विसरलो,
तर माझा उजवा हात त्याचे कौशल्य विसरो;
6 जर मी यरुशलेमला माझा
सर्वोच्च आनंद मानत नसेन,
तर माझी जीभ
माझ्या टाळूला चिकटो.
7 हे याहवेह, माझ्या देवा, यरुशलेमचा पाडाव झाला
त्या दिवशी एदोमाच्या वंशजांनी काय केले याचे स्मरण करा.
ते आरोळ्या मारत होते, “तिला जमीनदोस्त करा,
तिचा पाया देखील ढासळून टाका.”
8 अगे बाबेलच्या कन्ये, तुझा नाश निश्चित आहे;
तू जसा आमचा नाश केलास,
तसा तुझी परतफेड करणारा धन्य होईल.
9 जो तुझी तान्ही बालके घेऊन,
त्यांना खडकावर आपटेल, तो धन्य!