22
تئو چیا منا تهنا اِشت؟
په سازگر و وش‌آوازانی سالارا. داوودئے زَبور. «سَهَرگاهی آسکئے» تَرزئے سرا.
1 او منی هُدا، او منی هُدا! تئو چیا منا تهنا اِشت؟
په چے چه منی رَکّێنگا دور ائے،
چه منی آه و پِریاتان سکّ جتا ائے.
2 او منی هُدا! سجّهێن رۆچا پریاتَ کنان و تئو پَسّئوے ندئیئے،
سجّهێن شپا هم، بله آرامَ نگِران.
3 اَنگت هم تئو پاک و پَلگار ائے،
بنی اِسراییل ترا نازێنیت که تئو په بادشاهی نِشتگئے.
4 مئے پتان تئیی سرا تئوکل کرت،
تئیی سرا تئوکلِش کرت و تئو رَکّێنتنت.
5 تئیی درگاها پریاتِش کرت و رکّتنت،
تئیی سرا تئوکلِش کرت و پَشَل و شرمندگ نبوتنت.
6 زانا، من انسانے نه‌آن، کرمے آن؟
مردمانی دێما سُبکّ آن و کئومئے چمّا بےاِزّت.
7 هرکَس که منا گندیت کلاگ و ریشکند کنت.
دپا چۆٹَ کننت، سرا سُرێننت و گوَشنت:
8 «اَنگت وتی اۆست و اُمێتا په هُدایا بند،
بِلّ آ ترا برَکّێنیت،
برَکّێنیت اگن ترا دۆستَ داریت.»
9 بله تئو منا چه ماتئے لاپا در آورت و
ماتئے سێنَگا آسودگی دات.
10 چه پێدایشا تئیی بَڈّا دئور دئیگ بوتان،
چه ماتئے لاپا منی هُدا بوتگئے.
11 چه من دور مبئے،
چیا که سکّی و سۆری نزّیک اِنت و
کَسّے په کُمکا نێست.
12 بازێن نَرێن گۆکێا منی چپّ و چاگرد گپتگ،
باشانئے سرڈگارئے زۆراورێن گۆکان منا اَنگِرّ کرتگ،
13 وتی پْراهێن دپِش په من پَرُّپتگ،
گُرّۆک و دِرّۆکێن شێرانی پئیما.
14 چۆ که آپا رێچگ و تالان بوتگان
سجّهێن هَڈُّن چه بندان در آتکگ‌اَنت.
دلُن چۆ که مۆما آپ اِنت و سێنَگا سۆچیت.
15 زۆر و تاگتُن کونزگی چُنڈے که هُشک بوتگ و
زبانُن نُکّا لَچّتگ،
منا مرکئے هاکا واپێنتگِت.
16 کُچکان منی چپّ و چاگرد گپتگ،
شِرّ و بدکارانی رُمبا اَنگِرّ آن،
منی دست و پادِش ٹُنگ ٹُنگ کرتگ‌اَنت،
17 وتی سجّهێن هڈّان شمار کرتَ کنان.
آیان وتی ٹێلگ په من سکّ کرتگ‌اَنت،
18 منی پُچّان وتی نیاما بهرَ کننت و
جامگئے سرا پالَ جننت.
19 بله تئو، او هُداوند! دور مبئے.
او منی زۆر و تئوکل! په منی کُمکا اِشتاپ کن.
20 منی اَرواها چه زَهم و شمشیرا برَکّێن و
منی زندگیا چه کُچکانی زُلم و زۆراکیا.
21 منا چه شێر و مزارانی دپا نجات بدئے،
که تئو منا چه وَهشیێن کاییگرانی کانٹان رَکّێنتگ.
22 تئیی ناما په وتی براتان جارَ جنان و
مُچّیئے نیاما ترا نازێنان.
23 شما، او هُداتُرسان! آییا بنازێنێت.
او آکوبئے سجّهێن چُکّ و اۆبادگان! آییا اِزّت و شان بدئیێت.
او اِسراییلئے پدرێچان! آییئے هئیبتا بچارێت.
24 چیا که آییا چه سِتم دیستگێنئے بزّگیا پُشت نکرتگ و
دێمی چه آییا نترّێنتگ.
پریاتی که کرتگ آییا اِشکتگ‌اَنت.
25 مزنێن دیوانا منی ستا و سنا په تئو اِنت،
وتی کئولان همایانی دێما سَرجمَ کنان که هُداتُرس اَنت.
26 بێکِبر و دَربێش وراکَ ورنت و سێرَ بنت و
آ که هُدایا شۆهازَ کننت آییا نازێننت.
شمئے دل تان اَبد زندگ بات.
27 زمینئے چارێن کُنڈ آییا یاتَ کننت و
دێم په هُداوندا پِرَ ترّنت،
سجّهێن کئومانی هاندان و کُٹُم آییئے بارگاها سرا جَهلَ کننت.
28 چیا که بادشاهی هُداوندئیگ اِنت و
هما اِنت که کئومانی سرا هاکمیَ کنت.
29 زمینئے سجّهێن زۆراور وراکَ ورنت و آییئے دێما کپنت،
هاکیێن انسان کۆنڈانَ کپیت،
هما که وتا، وت زندگ داشتَ نکنت.
30 آیۆکێن نَسل آییئے هزمتا بنت،
دێمی پدرێچ هُداوندئے بارئوا سهیگ کنگَ بنت و
31 په آیان که اَنگت ودی نبوتگ‌اَنت
آییئے اَدل و اِنساپا جارَ جننت.
گوَشنت: «آ هما اَت که اے کاری کرت.»