១២
នាង​ម៉ារី​ចាក់​ប្រេង​ក្រអូប​លាប​ព្រះបាទា​ព្រះយេស៊ូ
(ម៉ាថាយ ២៦:៦-១៣ ម៉ាកុស ១៤:៣-៩)
១ ប្រាំ​មួយ​ថ្ងៃ មុន​បុណ្យ​ចម្លង* ព្រះយេស៊ូ​យាង​មក​ភូមិ​បេតថានី ជា​ភូមិ​របស់​លោក​ឡាសារ ដែល​ព្រះអង្គ​បាន​ប្រោស​អោយ​រស់​ឡើង​វិញ។ ២ នៅ​ទី​នោះ គេ​រៀបចំ​ជប់លៀង​ថ្វាយ​ព្រះយេស៊ូ។ នាង​ម៉ាថា​បំរើ​ភ្ញៀវ រីឯ​លោក​ឡាសារ​អង្គុយ​រួម​តុ​ជា​មួយ​ព្រះយេស៊ូ និង​អ្នក​ឯ​ទៀត។ ៣ នាង​ម៉ារី​យក​ប្រេង​ក្រអូប​កន្លះលីត្រ គឺ​ប្រេង​ទេព្វិរូ​សុទ្ធ​ដ៏​មាន​តម្លៃ​លើសលប់ មក​ចាក់​លាប​ព្រះបាទា​ព្រះយេស៊ូ រួច​យក​សក់​នាង​ជូត​ក្លិន​ប្រេង​ក្រអូប​សាយ​ពេញ​ផ្ទះ។ ៤ ពេល​នោះ សិស្ស*​ម្នាក់​ឈ្មោះ​យូដាស​អ៊ីស្ការីយ៉ុត ដែល​នឹង​នាំ​គេ​មក​ចាប់​ព្រះអង្គ​ពោល​ឡើង​ថា៖ ៥ «ម្ដេច​ក៏​មិន​យក​ប្រេង​ក្រអូប ដែល​មាន​តម្លៃ​បី​រយ​ដួង*​ទៅ​លក់​យក​ប្រាក់​ចែក​អោយ​ជន​ក្រីក្រ​វិញ?»។ ៦ គាត់​និយាយ​ដូច្នេះ មិន​មែន​មក​ពី​គាត់​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់​នឹង​អ្នក​ក្រ​ទេ គឺ​មក​ពី​គាត់​ជា​ចោរ គាត់​កាន់​ថង់​ប្រាក់ ហើយ​តែង​លួច​យក​ប្រាក់​ដែល​គេ​ដាក់​ក្នុង​ថង់​នោះ។ ៧ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖ «ទុក​អោយ​នាង​ធ្វើ​តាម​បំណង​ចិត្ត​នាង​ទៅ! នាង​ចាក់​ប្រេង​ក្រអូប​នេះ​សំរាប់​ថ្ងៃ​បញ្ចុះ​សព​ខ្ញុំ។ ៨ អ្នក​ក្រីក្រ​នៅ​ជា​មួយ​អ្នក​រាល់​គ្នា​រហូត រីឯ​ខ្ញុំ​វិញ ខ្ញុំ​មិន​នៅ​ជា​មួយ​អ្នក​រាល់​គ្នា​រហូត​ទេ»។
ការ​ឃុប​ឃិត​ចង់​សម្លាប់​លោក​ឡាសារ
៩ ជន​ជាតិ​យូដា​ច្រើន​កុះករ​បាន​ឮ​ដំណឹង​ថា ព្រះអង្គ​គង់​នៅ​ភូមិ​បេតថានី គេ​នាំ​គ្នា​មក​មិន​មែន​គ្រាន់​តែ​ចង់​ឃើញ​ព្រះយេស៊ូ​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ គឺ​ចង់​ឃើញ​លោក​ឡាសារ​ដែល​ព្រះអង្គ​បាន​ប្រោស​អោយ​រស់​ឡើង​វិញ​នោះ​ថែម​ទៀត​ផង។ ១០ ពួក​នាយក​បូជាចារ្យ*​បាន​សំរេច​ចិត្ត​សម្លាប់​លោក​ឡាសារ​ដែរ ១១ ព្រោះ​តែ​គាត់​នេះ​ហើយ បាន​ជា​មាន​ជន​ជាតិ​យូដា​ជា​ច្រើន បែក​ចេញ​ពី​ពួក​គេ​មក​ជឿ​លើ​ព្រះយេស៊ូ។
ព្រះយេស៊ូ​យាង​ចូល​ក្រុង​យេរូសាឡឹម
(មថ.២១:១-១១ មក.១១:១-១១ លក.១៩.២៨-៤០)
១២ នៅ​ថ្ងៃ​បន្ទាប់ មាន​បណ្ដាជន​ច្រើន​កុះករ​មក​ចូល​រួម​ធ្វើ​បុណ្យ​ចម្លង*។ កាល​គេ​ឮ​ដំណឹង​ថា ព្រះយេស៊ូ​យាង​ជិត​ដល់​ក្រុង​យេរូសាឡឹម ១៣ គេ​នាំ​គ្នា​កាច់​ធាង​ទន្សែ កាន់​មក​ទទួល​ព្រះអង្គ​ទាំង​ស្រែក​ថា៖
«ជយោ!សូម​ព្រះជាម្ចាស់​ប្រទាន​ពរ​ដល់​ព្រះអង្គ
ដែល​យាង​មក ក្នុង​ព្រះនាម​ព្រះអម្ចាស់
គឺ​ព្រះមហាក្សត្រ​របស់​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល!»
១៤ ព្រះយេស៊ូ​រក​បាន​កូន​លា​មួយ ហើយ​ព្រះអង្គ​គង់​លើ​ខ្នង​វា ស្រប​តាម​សេចក្ដី​ដែល​មាន​ចែង​ទុក​មក​ថា៖
១៥ «ប្រជាជនក្រុង​ស៊ីយ៉ូន​អើយ កុំ​ភ័យ​ខ្លាច​អី!
មើល​ហ្ន៎ ព្រះមហាក្សត្រ​របស់​អ្នក
យាង​មក​ដល់​ហើយ
ព្រះអង្គ​គង់​លើ​ខ្នង​កូន​លា»​។
១៦ នៅ​ពេល​នោះ ពួក​សិស្ស*​ពុំ​បាន​យល់​ហេតុការណ៍​ទាំង​នេះ​ភ្លាមៗ​ទេ។ លុះ​ដល់​ព្រះយេស៊ូ​បាន​សំដែង​សិរីរុងរឿង​ហើយ ទើប​គេ​នឹក​ឃើញ​ថា ហេតុការណ៍​ទាំង​នេះ​មាន​ចែង​ទុក​អំពី​ព្រះអង្គ ហើយ​មហាជន​ក៏​បាន​ធ្វើ​កិច្ចការ​ទាំង​ប៉ុន្មាន ថ្វាយ​ព្រះអង្គ​ស្រប​តាម​គម្ពីរ​ដែរ។ ១៧ អស់​អ្នក​ដែល​នៅ​ជា​មួយ​ព្រះយេស៊ូ​កាល​ព្រះអង្គ​ហៅ​លោក​ឡាសារ​ចេញ​ពី​ផ្នូរ ហើយ​ប្រោស​គាត់​អោយ​រស់​ឡើង​វិញ​នោះ នាំ​គ្នា​ផ្ដល់​សក្ខីភាព​អំពី​កិច្ចការ​ដែល​ព្រះអង្គ​បាន​ធ្វើ។ ១៨ បណ្ដាជន​មក​ទទួល​ព្រះអង្គ ដ្បិត​គេ​បាន​ឮ​ថា ព្រះអង្គ​បាន​ធ្វើ​ទី​សំគាល់​នេះ។ ១៩ ពួក​ខាង​គណៈ​ផារីស៊ី​និយាយ​គ្នា​ថា៖ «ឃើញ​ទេ យើង​មិន​អាច​ឈ្នះ​បាន​ឡើយ! មនុស្សម្នា​នាំ​គ្នា​ទៅ​តាម​អ្នក​នោះ​អស់!»។
ជន​ជាតិ​ក្រិក​ចង់​ជួប​ព្រះយេស៊ូ
២០ ក្នុង​ចំណោម​អស់​អ្នក​ដែល​ឡើង​ទៅ​ថ្វាយបង្គំ​ព្រះជាម្ចាស់​ក្នុង​ឱកាស​បុណ្យ​ចម្លង* មាន​ជន​ជាតិ​ក្រិក​ខ្លះ​ដែរ។ ២១ គេ​ចូល​ទៅ​ជិត​លោក​ភីលីព​ជា​អ្នក​ភូមិ​បេតសៃដា​ក្នុង​ស្រុក​កាលីឡេ ហើយ​ពោល​ថា៖ «លោក​ម្ចាស់! យើង​ខ្ញុំ​ចង់​ជួប​លោក​យេស៊ូ»។ ២២ លោក​ភីលីព​ទៅ​ប្រាប់​លោក​អនទ្រេ ហើយ​លោក​អនទ្រេ និង​លោក​ភីលីព ចូល​ទៅ​ទូល​ព្រះយេស៊ូ។ ២៣ ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គេ​ថា៖ «ឥឡូវ​នេះ ដល់​ពេល​កំណត់​ដែល​បុត្រ​មនុស្ស​ត្រូវ​សំដែង​សិរីរុងរឿង​ហើយ។ ២៤ ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​អោយ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដឹង​ច្បាស់​ថា គ្រាប់​ស្រូវ​ធ្លាក់​ដល់​ដី ហើយ​បើ​មិន​ងាប់​ទេ គ្រាប់​នោះ​នៅ​តែ​មួយ​ដដែល។ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ បើ​គ្រាប់​ស្រូវ​នោះ​ងាប់​វា​នឹង​បង្កើត​ផល​បាន​ច្រើន។ ២៥ អ្នក​ណា​ស្រឡាញ់​ជីវិត​របស់​ខ្លួន អ្នក​នោះ​នឹង​បាត់​បង់​ជីវិត​ទៅ រីឯ​អ្នក​ដែល​មិន​ជំពាក់​ចិត្ត​នឹង​ជីវិត​របស់​ខ្លួន ក្នុង​ពិភព​លោក​នេះ​ទេ​នឹង​រក្សា​ជីវិត​ខ្លួន​អោយ​នៅ​ស្ថិតស្ថេរ​អស់កល្ប​ជានិច្ច។ ២៦ បើ​អ្នក​ណា​ចង់​បំរើ​ខ្ញុំ អ្នក​នោះ​ត្រូវ​មក​តាម​ខ្ញុំ ខ្ញុំ​នៅ​ទី​ណា អ្នក​បំរើ​របស់​ខ្ញុំ​ក៏​នឹង​នៅ​ទី​នោះ​ដែរ។ បើ​អ្នក​ណា​បំរើ​ខ្ញុំ ព្រះបិតា​នឹង​លើក​កិត្តិយស​អ្នក​នោះ»។
ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​អំពី​ព្រះអង្គ​សោយ​ទិវង្គត
២៧ «ឥឡូវ​នេះ ទូលបង្គំ​រន្ធត់​ចិត្ត​ណាស់ មិន​ដឹង​ជា​នឹង​ទូល​ថា​ដូច​ម្ដេច​ឡើយ។ ឱ​ព្រះបិតា​អើយ សូម​សង្គ្រោះ​ទូលបង្គំ​អោយ​រួច​ផុត​ពី​ទុក្ខ​លំបាក នៅ​ពេល​កំណត់​នេះ​ផង។ ប៉ុន្តែ ទូលបង្គំ​មក ដើម្បី​រង​ទុក្ខ​លំបាក​ក្នុង​ពេល​កំណត់​នេះ​ហើយ។ ២៨ ព្រះបិតា​អើយ សំដែង​សិរីរុងរឿង​​ព្រះនាម​របស់​ព្រះអង្គ​ឡើង»។ ពេល​នោះ មាន​ឮ​ព្រះសូរសៀង​ពី​លើ​មេឃ​មក​ថា៖ «យើង​បាន​សំដែង​សិរីរុងរឿង​របស់​យើង​ហើយ យើង​ក៏​នឹង​សំដែង​សិរីរុងរឿង​ជា​ថ្មី​ទៀត»។
២៩ បណ្ដាជន​នៅ​ទី​នោះ បាន​ឮ​ព្រះសូរសៀង ក៏​ពោល​ថា «សន្ធឹក​ផ្គរលាន់» អ្នក​ខ្លះ​ទៀត ពោល​ថា «មាន​ទេវតា*​និយាយ​មក​លោក»។ ៣០ ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖ «សំឡេង​នេះ បន្លឺ​ឡើង​សំរាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​មិន​មែន​សំរាប់​ខ្ញុំ​ទេ។ ៣១ ឥឡូវ​នេះ ដល់​ពេល​កាត់​ទោស​មនុស្ស​លោក​ហើយ ហើយ​ចៅហ្វាយ​របស់​មនុស្ស​លោក​នឹង​ត្រូវ​បណ្ដេញ​ចេញ​ទៅ​ក្រៅ។ ៣២ រីឯ​ខ្ញុំ​វិញ កាល​ណា​គេ​លើក​ខ្ញុំ​ឡើង​ពី​ដី ខ្ញុំ​នឹង​ទាញ​មនុស្ស​ទាំង​អស់​មក​ឯ​ខ្ញុំ»។ ៣៣ ព្រះអង្គ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ដូច្នេះ ដើម្បី​ប្រាប់​គេ​អំពី​របៀប​ដែល​ព្រះអង្គ​ត្រូវ​សោយ​ទិវង្គត។ ៣៤ បណ្ដាជន​នាំ​គ្នា​ទូលអង្វរ​ព្រះអង្គ​ថា៖ «យើង​បាន​ដឹង​តាម​រយៈ​ក្រឹត្យវិន័យ​ថា ព្រះគ្រិស្ដ*​ត្រូវ​ស្ថិត​នៅ​អស់កល្ប​ជានិច្ច ចុះ​ម្ដេច​ក៏​លោក​មាន​ប្រសាសន៍​ថា បុត្រ​មនុស្ស​នឹង​ត្រូវ​គេ​លើក​ឡើង​ពី​ដី​ដូច្នេះ? ៣៥ តើ​នរណា​ជា​បុត្រ​មនុស្ស​នោះ?»។ ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គេ​ថា៖ «ពន្លឺ​នៅ​ជា​មួយ​អ្នក​រាល់​គ្នា​តែ​បន្តិច​ទៀត​ប៉ុណ្ណោះ។ ចូរ​នាំ​គ្នា​ដើរ ក្នុង​ពេល​ដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​កំពុង​តែ​មាន​ពន្លឺ​នៅ​ឡើយ ក្រែងលោ​សេចក្ដី​ងងឹត​តាម​អ្នក​រាល់​គ្នា​ទាន់ ដ្បិត​អ្នក​ដើរ​ក្នុង​សេចក្ដី​ងងឹត​ពុំ​ដឹង​ថា​ខ្លួន​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​ទី​ណា​ទេ។ ៣៦ ក្នុង​ពេល​ដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​នៅ​មាន​ពន្លឺ​នៅ​ឡើយ ចូរ​នាំ​គ្នា​ជឿ​លើ​ពន្លឺ ដើម្បី​អោយ​បាន​ទៅ​ជា​បុត្រធីតា​នៃ​ពន្លឺ»។ កាល​ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ដូច្នេះ​ហើយ ទ្រង់​យាង​ចេញ​ទៅ​លាក់​ខ្លួន មិន​អោយ​បណ្ដាជន​ឃើញ។
បណ្ដាជន​មិន​ព្រម​ជឿ​ព្រះយេស៊ូ
៣៧ ទោះ​បី​ព្រះយេស៊ូ​ធ្វើ​ទី​សំគាល់​ជា​ច្រើន​អោយ​គេ​ឃើញ​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ ក៏​គេ​នៅ​តែ​ពុំ​ជឿ​លើ​ព្រះអង្គ​ដដែល ៣៨ គឺ​ស្រប​តាម​សេចក្ដី​ដែល​ព្យាការី*​អេសាយ​បាន​ថ្លែង​ទុក​មក​ថា៖
«បពិត្រ​ព្រះអម្ចាស់ តើ​នរណា​ជឿ​សេចក្ដី
ដែល​យើង​និយាយ​ប្រាប់?
តើ​ព្រះអម្ចាស់​បាន​សំដែង​ឫទ្ធិបារមី
អោយ​នរណា​ឃើញ?»​។
៣៩ គេ​ពុំ​អាច​ជឿ​បាន​ឡើយ ស្រប​តាម​សេចក្ដី​ដែល​ព្យាការី​អេសាយ​បាន​ថ្លែង​ទៀត​ថា៖
៤០  «ព្រះអង្គ​បាន​ធ្វើ​អោយ​ភ្នែក​គេ​ខ្វាក់
អោយ​ចិត្ត​គេ​រឹង
មិន​អោយ​ភ្នែក​គេ​មើល​ឃើញ
មិន​អោយ​ប្រាជ្ញា​គេ​យល់
ហើយ​មិន​អោយ​គេ​ងាក​មក​រក​យើង
ក្រែងលោ​យើង​ប្រោស​គេ​អោយ​បាន​ជា»​។
៤១ ព្យាការី​អេសាយ​ពោល​ពាក្យ​ទាំង​នេះ មក​ពី​លោក​បាន​ឃើញ​សិរីរុងរឿង​របស់​ព្រះយេស៊ូ ហើយ​លោក​ក៏​ថ្លែង​ទុក​អំពី​ព្រះអង្គ។
៤២ ក្នុង​ចំណោម​អ្នក​ដឹក​នាំ មាន​គ្នា​ច្រើន​នាក់​ជឿ​លើ​ព្រះអង្គ​ដែរ ប៉ុន្តែ អ្នក​ទាំង​នោះ​ពុំ​ហ៊ាន​ប្រកាស​ជំនឿ​របស់​ខ្លួន​ឡើយ ព្រោះ​ខ្លាច​ពួក​ខាង​គណៈ​ផារីស៊ី* និង​ខ្លាច​គេ​ដេញ​ចេញ​ពី​សាលា​ប្រជុំ* ៤៣ ដ្បិត​ពួក​គេ​ចូល​ចិត្ត​ទទួល​សិរីរុងរឿង​ពី​មនុស្ស ជា​ជាង​ទទួល​សិរីរុងរឿង​ពី​ព្រះជាម្ចាស់។
៤៤ ព្រះយេស៊ូ​បន្លឺ​ព្រះសូរសៀង​ខ្លាំងៗ​ថា៖ «អ្នក​ណា​ជឿ​លើ​ខ្ញុំ មិន​ត្រឹម​តែ​ជឿ​លើ​ខ្ញុំ​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ គឺ​ជឿ​លើ​ព្រះអង្គ​ដែល​បាន​ចាត់​ខ្ញុំ​អោយ​មក​នោះ​ដែរ។ ៤៥ អ្នក​ណា​ឃើញ​ខ្ញុំ​អ្នក​នោះ​ក៏​ឃើញ​ព្រះអង្គ​ដែល​បាន​ចាត់​ខ្ញុំ​អោយ​មក​ដែរ។ ៤៦ ខ្ញុំ​ជា​ពន្លឺ ខ្ញុំ​មក​ក្នុង​ពិភព​លោក​នេះ ដើម្បី​កុំ​អោយ​អស់​អ្នក​ដែល​ជឿ​លើ​ខ្ញុំ ស្ថិត​នៅ​ក្នុង​សេចក្ដី​ងងឹត។ ៤៧ បើ​អ្នក​ណា​ឮ​ពាក្យ​ខ្ញុំ​ហើយ តែ​មិន​ប្រតិបត្តិ​តាម មិន​មែន​ខ្ញុំ​ទេ​ដែល​កាត់​ទោស​អ្នក​នោះ ដ្បិត​ខ្ញុំ​មក មិន​មែន​ដើម្បី​កាត់​ទោស​មនុស្ស​លោក​ទេ គឺ​ខ្ញុំ​មក​សង្គ្រោះ​មនុស្ស​លោក​វិញ។ ៤៨ អ្នក​ណា​ផាត់​ខ្ញុំ​ចោល ហើយ​មិន​ទទួល​ពាក្យ​ខ្ញុំ អ្នក​នោះ​មាន​ចៅក្រម​កាត់​ទោស​រួច​ស្រេច​ទៅ​ហើយ គឺ​ពាក្យ​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​និយាយ​នឹង​កាត់​ទោស​គេ នៅ​ថ្ងៃ​ចុង​ក្រោយ​បង្អស់។ ៤៩ ពាក្យ​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​និយាយ​នេះ មិន​មែន​ចេញ​មក​ពី​ខ្ញុំ​ទេ គឺ​ព្រះបិតា​ដែល​បាន​ចាត់​ខ្ញុំ​អោយ​មក ទ្រង់​បង្គាប់​ខ្ញុំ​នូវ​សេចក្ដី​ដែល​ខ្ញុំ​ត្រូវ​និយាយ និង​ថ្លែង។ ៥០ ខ្ញុំ​ដឹង​ថា​បទ​បញ្ជា​របស់​ព្រះអង្គ​ផ្ដល់​ជីវិត​អស់កល្ប​ជានិច្ច។ សេចក្ដី​ណា​ដែល​ខ្ញុំ​និយាយ ខ្ញុំ​និយាយ​ដូច​ព្រះបិតា​មាន​ព្រះបន្ទូល​មក​ខ្ញុំ​ដែរ»។