๗
โยบพูดต่อไป: ไม่มีความหวังในชีวิต
๑ มนุษย์ไม่ได้ถูกเกณฑ์ให้ทำงานหนักในโลกหรือ
และชีวิตของเขาเหมือนกับชีวิตของคนรับจ้างมิใช่หรือ
๒ เหมือนกับทาสที่คอยหาร่มเงา
และเหมือนกับคนรับจ้างที่รอคอยค่ารับจ้าง
๓ ฉันเผชิญกับความว่างเปล่าเดือนแล้วเดือนเล่า
และฉันถูกกำหนดให้พบกับความทุกข์คืนแล้วคืนเล่า
๔ เมื่อฉันนอนลง ฉันพูดว่า ‘เมื่อไหร่ฉันจะลุกขึ้น’
แต่กลางคืนก็ยาวนาน และฉันพลิกตัวไปมาจนถึงรุ่งอรุณ
๕ ร่างกายของฉันมีหนอนและผงธุลีเกาะติด
ผิวกร้านและแผลปริ
๖ วันเวลาของฉันผ่านรวดเร็วกว่ากระสวยของช่างทอผ้า
และวันก็สิ้นสุดลงอย่างสิ้นหวัง
๗ ขอพระองค์ระลึกเถิดว่า ชีวิตของข้าพเจ้าเป็นเพียงลมหายใจ
ดวงตาของข้าพเจ้าจะไม่มีวันเห็นสิ่งดีๆ อีก
๘ ดวงตาของพระองค์ที่เห็นข้าพเจ้าจะไม่เห็นข้าพเจ้าอีกต่อไป
ขณะที่ดวงตาของพระองค์มองดูข้าพเจ้า ข้าพเจ้าก็จะไม่มีชีวิตอีกแล้ว
๙ ขณะที่เมฆจางและเลือนหายไปฉันใด
คนที่ลงไปยังแดนคนตายก็จะไม่กลับขึ้นมาฉันนั้น
๑๐ เขาไม่กลับไปยังบ้านของเขาอีกต่อไป
ที่ของเขาก็ไม่รู้จักเขาอีกเช่นกัน
๑๑ ฉะนั้น ข้าพเจ้าจะไม่ยั้งปากข้าพเจ้า
ข้าพเจ้าจะพูดจากความเจ็บปวดรวดร้าวของวิญญาณข้าพเจ้า
ข้าพเจ้าจะบ่นจากความขมขื่นของจิตวิญญาณข้าพเจ้า
๑๒ ข้าพเจ้าเป็นทะเลหรือมังกรทะเล
พระองค์จึงต้องเฝ้าข้าพเจ้าไว้
๑๓ เมื่อข้าพเจ้าพูดว่า ‘เตียงของข้าพเจ้าจะปลอบโยนข้าพเจ้า
ที่เอนกายของข้าพเจ้าจะช่วยทุเลาการพร่ำบ่น’
๑๔ ครั้นแล้วพระองค์ก็ทำให้ข้าพเจ้ากลัวด้วยความฝัน
และทำให้ข้าพเจ้าตกใจด้วยภาพนิมิต
๑๕ ข้าพเจ้าจึงเลือกที่จะให้คนรัดคอตาย
มากกว่าที่จะยังอยู่ในร่างเช่นนี้
๑๖ ข้าพเจ้าเกลียดชีวิตของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่ไปตลอดกาล
ปล่อยข้าพเจ้าตามลำพังเถิด เพราะชีวิตข้าพเจ้าเป็นเพียงลมหายใจ
๑๗ มนุษย์เป็นผู้ใด ที่พระองค์เห็นความสำคัญนัก
และพระองค์ต้องเอาใจใส่ด้วย
๑๘ พระองค์จึงไปเยี่ยมเขาทุกเช้า
และทดสอบเขาทุกขณะ
๑๙ พระองค์จะไม่ละสายตาไปจากข้าพเจ้าบ้างเลย
หรือจะไม่ปล่อยข้าพเจ้าตามลำพังแม้เพียงเสี้ยววินาทีหรือ
๒๐ ถ้าหากว่าข้าพเจ้ากระทำบาป ข้าพเจ้าส่งผลกระทบต่อพระองค์อย่างไรหรือ
โอ องค์ผู้เฝ้าดูมนุษย์
ทำไมพระองค์จึงทำให้ข้าพเจ้าเป็นเป้าหมายของพระองค์
ทำไมข้าพเจ้าจึงกลายเป็นภาระกับพระองค์
๒๑ ทำไมพระองค์จึงไม่ยกโทษการล่วงละเมิดของข้าพเจ้า
และรับเอาบาปของข้าพเจ้าไป
บัดนี้ข้าพเจ้าจะนอนตายบนผงธุลี
พระองค์จะเสาะหาข้าพเจ้า แต่ข้าพเจ้าจะไม่อยู่แล้ว”