89
Төртинчи бөлүм •••• 89-күй •••• Һаятни қәдирләйдиған даналиқ
Худаниң адими болған Мусаниң дуаси: —
Я Рәббим,
Сән барлиқ дәвирдә бизгә макан болуп келиватисән;
Тағлар вуҗудқа кәлмәстин бурун,
Сән йәр вә аләмни шәкилләндүрмәстин бурун,
Әзәлдин әбәткичә Тәңридурсән.
Сән инсанни тупраққа айландуруп: —
«Һәй, инсан балилири, қайтиңлар!» — дәйсән.
Мана, Сениң нәзириңдә миң жил —
Өтүп кәткән түнүгүнки бир күн,
Түндики бир җесәктур, халас.
Сән адәмләрни су ташқинидәк елип кетисән,
Улар өтүп кәткән бир уйқидәк,
Таң сәһәрдә үнүп чиққан от-чөпкә охшайду —
Әтигәндә улар көкирип үниду,
Кечиси болса кесилип, солишип кетәр.
Чүнки биз ғәзивиң билән йоқаймиз,
Қәһриң билән дәккә-дүккидә қалимиз.
Сән қәбиһликлиримизни көз алдиңға,
Йошурун қилмишлиримизни җамалиңниң нури алдиға қойдуң.
Барлиқ күнлиримиз дәрғәзивиң астида өтүп кетиду,
Жиллиримизни бир уһ тартиш биләнла түгитимиз.
10 Өмримизниң жиллири йәтмиш жил,
Мағдуримиз бар болса сәксән жил;
Бирақ уларниң пәхри җапа вә беһудиликтур;
Һаят тезлик билән үзәр,
Мана, биз учуп кәттуқ.
11 Саңа болған һөрмәт-әйминишниң аз-көплүгигә қарап һесаплинидиған,
Аччиғиңниң шиддитини ким билсун?
12 Шуңа көңлимизни даналиққа қоюшимиз үчүн,
Күнлиримизни санашни бизгә үгәткәйсән!
13 Йенимизға қайтқайсән, и Пәрвәрдигар, Сени қачанғичә...?!
Қуллириңға рәһим қилғайсән!
14 Бизни әтигәндә өзгәрмәс муһәббитиң билән қандурғайсән;
Ундақта барлиқ күнлиримиздә күйләрни яңритип шатлинимиз.
15 Сән бизни җапаға чөмгән күнләргә асасән,
Күлпәтни көргән жиллиримизға асасән йәнә хурсән қилғин!
16 Улуқ ишлириң қуллириңға көрүнгәй,
Шану-шәвкитиң уларниң оғуллириғиму ашкарә болғай!
17 Пәрвәрдигар Худайимизниң шерин мәрһәмити үстимиздә болғай,
Қолимизниң ишлирини үстимизгә бәрикәтлик қилғайсән,
Бәрһәқ, қолимизниң ишлирини бәрикәтлик қилғайсән!