«(9-15-айәт) шәрһи» — 11-15-айәтләрдә Сулайман сөйүмлүгини чирайлиқ бағчиға, һәтта «Ерән бағчиси» («Беһиш»)ниң өзигә охшитиду. У йәнә Шуламитниң пүтүн бәдинидин һозурланмақчи екәнлигини билдүриду.
□4:1 «Чүмпәрдәң кәйнидә көзлириң пахтәкләрдәк екән» — той қилидиған күнидә қиз чүмпәрдә артиду.
□4:2 «Улар арисида һеч бири кам әмәстур» — яки «улар арисида һеч бири туғмастур».
□4:4 «Қуралхана болушқа тәйярлиған Давутниң мунаридәктур» — башқа бир хил тәрҗимиси: «Пәләмпәйлик қилинған Давутниң мунаридәктур». «изаһат» — кона заманларда «вәтәндин айрилған ләшкәрләр» мәлум шәһәргә яки мәмликәткә қайил болғанда, шу шәһәргә болған садиқлиғини билдүрүш үчүн қалқанлирини шәһәрниң сепилида яки мунарлирида есип қоятти («Әз.» 27:11ни көрүң). Шуңа Сулайманниң бу сөзлири: «Сениң гөзәллигиң шундақки, миң ләшкәрниң қайиллиғиға, садиқлиғиға еришкидәктур» дегән мәнидә. Йәнә келип бәлким Шуламитниң бойниға көплигән марҗанлар есиқлиқ болуши мүмкин. «Сипар» кичик қалқандур.
□4:6 «Таң атқичә, көләңгиләр қечип йоқиғичә, мән өзүмни мурмәккә теғиға, мәстики дөңигә елип кетимән» — Сулайман бәлким пүтүн кечи Шуламитниң толуқ бәдинидин һозурланмақчи.
□4:8 «(8-айәт) шәрһи» — бәзи алимлар, бу сөзләр җинсий муһәббәтниң жуқури пәллисини ипадиләйду, дәп қарайду. Буниң мүмкинчилиги бар болғини билән, биз йәнә бу сөзләрни Сулайманниң сөйүмлүги билән биллә өз падишалиғиниң кәң зимини вә һәйвитигә Һәрмон теғи (Пәләстиндики әң егиз тағ)ниң әң егиз чоққилиридин нәзәр селишқа болған арзусини ипадилигән, дәп қараймиз. Сулайманниң бу тәкливи явайи һайванларниң шу йәрләрни макан қилғанлиғи түпәйлидин хәтәрлик иш болиду, әлвәттә!
■4:8 Йуһ. 17:24; Әф. 1:15-23
□4:10 «Сениң муһәббитиң немидегән гөзәл, и сиңлим, и җөрәм!» — Сулайман Шуламитни «сиңлим» дәп чақириду (12-айәттиму): — (1) қедимки замандики бәзи шеирларда ашиқ-мәшуқлар бир-бирини «ака, сиңлим» дәп чақиратти; (2) оттура шәриқтики бәзи җәмиийәтләрдә мөтивәр кишиләр өз әмригә алмақчи болған қизға җәмиийәтниң жуқури тәбиқисидин орун алғузуш үчүн яки никаһини техиму «капаләтлик» қилиш үчүн уни авал «сиңлим» дәп «беқивалатти».
□4:11 «Кийим-кечәклириңниң пуриғи Ливанниң пуриғидур» — «Ливанниң пуриғи» орманлиқларниң хуш пуриғи, әлвәттә.
□4:12 «Сән печәтләнгән бир бағдурсән, и сиңлим, и җөрәм! Етиклик бир булақ, йепиқлиқ бир фонтандурсән» — Сулайманниң Шуламитни махтиши шуки, Шуламит өзини һеч қандақ башқа адәмгә бәрмәй, пәқәт болғуси әр үчүн пак сақлап кәлди.
□4:13 «Униңда қиммәтлик мевиләр, хенә сумбул өсүмлүклири билән,...» — әтирләр тоғрилиқ: «сумбул» бир хил хушпурақлиқ өсүмлүк.
□4:14 «Сумбуллар вә ипарлар, каламус вә қовзақдарчин, ... мурмәккә, муәттәр билән...» — әтирләр тоғрилиқ: «каламус» бир хил қомушқа охшайдиған өсүмлүктин чиқиду. «мурмәккә» вә «қовзақдарчин» адәттә мәлум дәрәқләрниң қовзиқидин елиниду. «Муәттәр» бир хил өсүмлүкниң йопурмақлиридин елиниду.
□4:15 «Ливандин ақидиған бир булақсән» — яки «Ливандин ақидиған бир қудуқсән». «(9-15-айәт) шәрһи» — 11-15-айәтләрдә Сулайман сөйүмлүгини чирайлиқ бағчиға, һәтта «Ерән бағчиси» («Беһиш»)ниң өзигә охшитиду. У йәнә Шуламитниң пүтүн бәдинидин һозурланмақчи екәнлигини билдүриду.
□4:16 «(16-айәт) шәрһи» — Шуламит Сулайманниң дегинидәк өзини униңға толуқ бәрмәкчи болуп, муһәббәтлишишкә тәклип қилиду. «Шимал шамили» болса салқин, адәмни йеңиландуриду; «җәнуп шамили» болса адәмни иллитип раһәт бериду. (Пәләстин үчүн «шәриқ шамили» қорқунучлуқ, һәммә нәрсини қурутиветиду).