ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន​សង់​ព្រះវិហារ
(១​ពង្សាវតារក្សត្រ ៥:១៥-៣២, ៧:១៣-១៤)
១ ​ ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន​បញ្ជា​អោយ​គេ​សង់​ព្រះដំណាក់​មួយ ថ្វាយ​ព្រះនាម​ព្រះអម្ចាស់ និង​ដំណាក់​មួយ​សំរាប់​ស្ដេច​ផ្ទាល់។ ២ ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន​កេណ្ឌ​មនុស្ស​ប្រាំពីរ​ម៉ឺន​នាក់ សំរាប់​លី​សែង និង​ប្រាំ​បី​ម៉ឺន​នាក់ សំរាប់​ដាប់​ថ្ម​នៅ​លើ​ភ្នំ ព្រម​ទាំង​អ្នក​ទទួល​ខុស​ត្រូវ​ចំនួន​បី​ពាន់​ប្រាំ​មួយ​រយ​នាក់។ ៣ ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន​ចាត់​អ្នក​នាំ​សារ អោយ​ទៅ​ទូល​ព្រះបាទ​ហ៊ីរ៉ាម ជា​ស្ដេច​ក្រុង​ទីរ៉ុស​ថា៖ «ព្រះករុណា​បាន​ផ្ដល់​ឈើ​តាត្រៅ ថ្វាយ​ព្រះបាទ​ដាវីឌ ជា​បិតា​របស់​ទូលបង្គំ ដើម្បី​សង់​ដំណាក់។ ៤ ទូលបង្គំ​ចង់​សង់​ព្រះដំណាក់​មួយ​ថ្វាយ​ព្រះនាម​ព្រះអម្ចាស់​ជា​ព្រះ​របស់​ទូលបង្គំ ដើម្បី​ញែក​ថ្វាយ​ព្រះអង្គ​សំរាប់​ដុត​គ្រឿង​ក្រអូប នៅ​ចំពោះ​ព្រះភក្ត្រ​ព្រះអង្គ សំរាប់​តម្កល់​នំបុ័ង​ថ្វាយ​ព្រះអង្គ​ជា​អចិន្ត្រៃយ៍ ព្រម​ទាំង​ថ្វាយ​តង្វាយ​ដុត*​ទាំង​មូល នៅ​ពេល​ព្រឹក នៅ​ពេល​ល្ងាច នៅ​ថ្ងៃ​សប្ប័ទ នៅ​ថ្ងៃ​ចូល​ខែ​ថ្មី និង​នៅ​ថ្ងៃ​បុណ្យ​សំខាន់​ផ្សេងៗ​របស់​ព្រះអម្ចាស់ ជា​ព្រះ​នៃ​យើង ជា​ទំនៀមទម្លាប់​ដែល​អ៊ីស្រាអែល​ត្រូវ​កាន់​តាម រហូត​ត​រៀង​ទៅ។ ៥ ព្រះដំណាក់​ដែល​ទូលបង្គំ​ចង់​សង់​នោះ​មាន​ទំហំ​ធំ​ណាស់ ដ្បិត​ព្រះ​របស់​យើង​ជា​ព្រះ​ដ៏​ឧត្ដុង្គឧត្ដម លើស​ព្រះ​នានា។ ៦ ប៉ុន្តែ តើ​នរណា​អាច​សង់​ព្រះដំណាក់​ថ្វាយ​ព្រះអង្គ​បាន? សូម្បី​តែ​ផ្ទៃ​មេឃ​ដ៏​ធំធេង ក៏​ពុំ​មាន​កន្លែង​ល្មម​ថ្វាយ​ព្រះអង្គ​គង់​ផង។ ទូលបង្គំ​ក៏​ពុំ​អាច​សង់​ព្រះដំណាក់​ថ្វាយ​ព្រះអង្គ​បាន​ដែរ គឺ​ទូលបង្គំ​គ្រាន់​តែ​ចង់​សង់​កន្លែង​មួយ សំរាប់​ថ្វាយ​គ្រឿង​សក្ការបូជា​ចំពោះ​ព្រះអង្គ​ប៉ុណ្ណោះ។ ៧ ដូច្នេះ សូម​ចាត់​ជាង​ម្នាក់​ដ៏​ជំនាញ ដែល​ចេះ​សិត​មាស ប្រាក់ លង្ហិន ដែក ចេះ​ជ្រលក់​ក្រណាត់​ពណ៌​ក្រហម ខៀវ ស និង​ចេះ​ឆ្លាក់​ក្បាច់​គ្រប់​ប្រភេទ​ផង។ សូម​អោយ​គាត់​មក​ធ្វើ​ការ​រួម​ជា​មួយ​ជាង​ជំនាញ​ដែល​ស្ថិត​នៅ​ជា​មួយ​ទូលបង្គំ នៅ​ស្រុក​យូដា និង​នៅ​ក្រុង​យេរូសាឡឹម គឺ​អ្នក​ដែល​បិតា​របស់​ទូលបង្គំ​បាន​ជ្រើស​រើស។ ៨ សូម​បញ្ជូន​ឈើ​តាត្រៅ ឈើ​កកោះ និង​ខ្លឹមចន្ទន៍​ពី​ភ្នំ​លីបង់ មក​អោយ​ទូលបង្គំ​ផង ដ្បិត​ទូលបង្គំ​ដឹង​ថា ពួក​អ្នក​បំរើ​របស់​ព្រះករុណា​ប្រសប់​កាប់​ឈើ​នៅ​ភ្នំ​លីបង់​ណាស់។ រីឯ​អ្នក​បំរើ​របស់​ទូលបង្គំ នឹង​ទៅ​ធ្វើ​ការ​រួម​ជា​មួយ​ពួក​គេ ៩ ដើម្បី​កាប់​ឈើ​អោយ​បាន​ច្រើន​សំរាប់​ទូលបង្គំ ដ្បិត​ព្រះដំណាក់​ដែល​ទូលបង្គំ​ត្រូវ​សង់​នោះ​ធំ ហើយ​ស្កឹមស្កៃ​ណាស់។ ១០ ទូលបង្គំ​នឹង​ផ្ដល់​ស្បៀង​ជា​ស្រូវ​ប្រាំ​មួយ​ពាន់​តោន ពោត​ប្រាំ​មួយ​ពាន់​តោន ស្រា​ទំពាំងបាយជូរ​ប្រាំ​បី​ពាន់​លីត្រ និង​ប្រេង​ឆា​ប្រាំ​បី​ពាន់​លីត្រ សំរាប់​ផ្គត់ផ្គង់​អ្នក​បំរើ​របស់​ព្រះករុណា​ដែល​កាប់​ឈើ​នេះ»។
១១ ព្រះបាទ​ហ៊ីរ៉ាម​ជា​ស្ដេច​ស្រុក​ទីរ៉ុស ផ្ញើ​សារ​មួយ​ឆ្លើយ​ទៅ​ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន​វិញ​ថា៖ «ព្រះអម្ចាស់​ពិត​ជា​ស្រឡាញ់​ប្រជារាស្ត្រ​របស់​ព្រះអង្គ បាន​ជា​ព្រះអង្គ​តែងតាំង​ព្រះករុណា អោយ​ឡើង​គ្រង​រាជ្យ​លើ​ពួក​គេ»។ ១២ ព្រះបាទ​ហ៊ីរ៉ាម​មាន​រាជឱង្ការ​ថា៖ «សូម​លើក​តម្កើង​ព្រះអម្ចាស់ ជា​ព្រះ​នៃ​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល ដែល​បាន​បង្កើត​ផ្ទៃ​មេឃ និង​ផែនដី ហើយ​ប្រោស​ប្រទាន​អោយ​ព្រះបាទ​ដាវីឌ​មាន​បុត្រ​មួយ​អង្គ ប្រកប​ដោយ​តម្រិះ​ប្រាជ្ញា​ឈ្លាស​វៃ អាច​សង់​ព្រះដំណាក់​ថ្វាយ​ព្រះអម្ចាស់ និង​រាជ​វាំង​សំរាប់​ព្រះករុណា​ផ្ទាល់។ ១៣ ឥឡូវ​នេះ ទូលបង្គំ​សូម​ចាត់​ជាង​ដ៏​ជំនាញ​ម្នាក់ ដែល​មាន​ប្រាជ្ញា​ឈ្លាស​វៃ គឺ​លោក​ហ៊ីរ៉ាម​ ១៤ ជា​កូន​របស់​ស្ត្រី​ម្នាក់​ក្នុង​កុលសម្ព័ន្ធ​ដាន់ ហើយ​ឪពុក​ជា​អ្នក​ក្រុង​ទីរ៉ុស។ គាត់​ស្ទាត់​ជំនាញ​ក្នុង​ការ​សិត​មាស​ប្រាក់ លង្ហិន ដែក ឆ្លាក់​ថ្ម ឈើ ជ្រលក់​ក្រណាត់ ពណ៌​ក្រហម ខៀវ ស្វាយ និង​ក្រណាត់​ទេសឯក​ម៉ដ្ដ ព្រម​ទាំង​ចេះ​ឆ្លាក់​ក្បាច់​គ្រប់​ប្រភេទ និង​ចេះ​ផលិត​វត្ថុ​គ្រប់​ប្រភេទ តាម​គំរោង​ដែល​គេ​ប្រគល់​អោយ។ គាត់​នឹង​ធ្វើ​ការ​រួម​ជា​មួយ​ជាង​ដ៏​ជំនាញ​របស់​ព្រះករុណា និង​ជាង​ដ៏​ជំនាញ​របស់​ព្រះបាទ​ដាវីឌ​ជា​ម្ចាស់ ដែល​ជា​បិតា​របស់​ព្រះករុណា។ ១៥ ឥឡូវ​នេះ សូម​ព្រះករុណា​ផ្ដល់​ស្រូវ ពោត ប្រេង​ឆា និង​ស្រា​ទំពាំងបាយជូរ ដូច​ព្រះករុណា​មាន​រាជឱង្ការ​ចុះ! ១៦ ពួក​ទូលបង្គំ​នឹង​កាប់​ឈើ​នៅ​ភ្នំ​លីបង់ តាម​សេចក្ដី​ត្រូវ​ការ​របស់​ព្រះករុណា ហើយ​បណ្ដែត​ជា​ក្បូន​តាម​សមុទ្រ រហូត​ដល់​ក្រុង​យ៉ុបប៉េ​ថ្វាយ​ព្រះករុណា រួច​ព្រះករុណា​ដឹក​យក​ឈើ​ទាំង​នោះ​ទៅ​ក្រុង​យេរូសាឡឹម​ចុះ»។
១៧ ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន​រាប់​ចំនួន​ជន​បរទេស​ទាំង​អស់ ដែល​រស់​នៅ​ក្នុង​ស្រុក​អ៊ីស្រាអែល តាម​បញ្ជី​ជំរឿន​របស់​ព្រះបាទ​ដាវីឌ​ជា​បិតា ឃើញ​មាន ១៥៣ ៦០០ នាក់។ ១៨ ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន​កេណ្ឌ​ពួក​គេ ៧០ ០០០ នាក់​សំរាប់​លី​សែង ៨០ ០០០ នាក់​សំរាប់​ដាប់​ថ្ម​នៅ​លើ​ភ្នំ និង​៣ ៦០០ នាក់ អោយ​ត្រួត​ពិនិត្យ​ការងារ​របស់​កម្មករ។