យញ្ញបូជា​របស់​ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន
(១​ពង្សាវតារក្សត្រ ៨:៦២-៦៦)
១ កាល​ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន​អធិស្ឋាន*​ចប់ ស្រាប់​តែ​មាន​ភ្លើង​ធ្លាក់​ពី​លើ​មេឃ ឆេះ​តង្វាយ​ដុត​ទាំង​មូល* និង​យញ្ញបូជា​មេត្រីភាព ហើយ​សិរីរុងរឿង​របស់​ព្រះអម្ចាស់ ស្ថិត​នៅ​ពេញ​ក្នុង​ព្រះដំណាក់។ ២ ពួក​បូជាចារ្យ*​ពុំ​អាច​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ព្រះដំណាក់​បាន​ទេ ដ្បិត​សិរីរុងរឿង​របស់​ព្រះអម្ចាស់​ស្ថិត​នៅ​ពេញ​ក្នុង​ព្រះដំណាក់​របស់​ព្រះអង្គ។ ៣ ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល​ទាំង​អស់​ឃើញ​ភ្លើង​ធ្លាក់​ពី​លើ​មេឃ និង​សិរីរុងរឿង​របស់​ព្រះអម្ចាស់ ស្ថិត​នៅ​លើ​ព្រះដំណាក់ ក៏​នាំ​គ្នា​ក្រាប​ចុះ អោន​មុខ​ដល់​ដី​នៅ​លើ​កំរាល​ឥដ្ឋ ហើយ​ថ្វាយបង្គំ​ព្រះអម្ចាស់ និង​សរសើរ​តម្កើង​ព្រះអង្គ​ថា «ព្រះអង្គ​ជា​ព្រះ​ដ៏​សប្បុរស ដ្បិត​ព្រះហឫទ័យ​មេត្តា​ករុណា​របស់​ព្រះអង្គ នៅ​ស្ថិតស្ថេរ​រហូត​ត​ទៅ!»។
៤ ព្រះរាជា និង​ប្រជាជន​ទាំង​មូល​បាន​ថ្វាយ​យញ្ញបូជា នៅ​ចំពោះ​ព្រះភក្ត្រ​ព្រះអម្ចាស់៥ ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន និង​ប្រជាជន​ទាំង​មូល ធ្វើ​ពិធី​ឆ្លង​ព្រះដំណាក់​របស់​ព្រះជាម្ចាស់ ហើយ​ក្នុង​ឱកាស​នោះ ព្រះរាជា​បាន​ថ្វាយ​យញ្ញបូជា គឺ​មាន​គោ ២២ ០០០ ក្បាល និង​ចៀម ១២០ ០០០ ក្បាល។ ៦ បូជាចារ្យ*​ឈរ​នៅ​តាម​កន្លែង​របស់​គេ​រៀងៗ​ខ្លួន រីឯ​ក្រុម​លេវី​កាន់​ឧបករណ៍​ភ្លេង​ផ្សេងៗ គឺ​ឧបករណ៍​ដែល​ព្រះបាទ​ដាវីឌ​បាន​ធ្វើ ដើម្បី​លើក​តម្កើង​ព្រះអម្ចាស់ នៅ​ពេល​ស្ដេច​ចាត់​ក្រុម​លេវី អោយ​ច្រៀង​សរសើរ​ព្រះជាម្ចាស់​ថា «ព្រះហឫទ័យ​មេត្តា​ករុណា​របស់​ព្រះអង្គ នៅ​ស្ថិតស្ថេរ​រហូត​ត​ទៅ»។ ក្រុម​បូជាចារ្យ​ដែល​ស្ថិត​នៅ​ទល់​មុខ​នឹង​ក្រុម​លេវី នាំ​គ្នា​ផ្លុំ​ត្រែ ហើយ​ប្រជាជន​អ៊ីស្រាអែល​ទាំង​មូល​ក៏​ក្រោក​ឈរ​ឡើង​ដែរ។ ៧ ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន​ញែក​ទីលាន​នៅ​ខាង​មុខ​ព្រះដំណាក់​របស់​ព្រះអម្ចាស់​ជា​សក្ការៈ សំរាប់​ថ្វាយ​តង្វាយ​ដុត​ទាំង​មូល និង​ខ្លាញ់​របស់​សត្វ ដែល​ថ្វាយ​ជា​យញ្ញបូជា​មេត្រីភាព ដ្បិត​អាសនៈ​លង្ហិន​ដែល​ស្ដេច​បាន​ធ្វើ​នោះ ពុំ​អាច​ដាក់​តង្វាយ​ដុត​ទាំង​មូល តង្វាយ​ម្សៅ និង​ខ្លាញ់​របស់​សត្វ​បាន​ទេ។ ៨ ក្នុង​ឱកាស​នោះ ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន​ប្រារព្ធ​ពិធី​បុណ្យ​ អស់​រយៈ​ពេល​ប្រាំពីរ​ថ្ងៃ​បន្ត​ទៀត រួម​ជា​មួយ​ប្រជាជន​អ៊ីស្រាអែល​ទាំង​មូល ដែល​ធ្វើ​ដំណើរ​តាំង​ពី​ច្រក​ចូល​ក្រុង​ហាម៉ាត់ រហូត​ដល់​ទឹក​ធ្លាក់​នៅ​ស្រុក​អេស៊ីប មក​មូល​គ្នា ជា​អង្គ​ប្រជុំ​មួយ​យ៉ាង​ធំ។ ៩ នៅ​ថ្ងៃ​ទី​ប្រាំ​បី​អង្គ​ប្រជុំ​ជួបជុំ​គ្នា ធ្វើ​ពិធី​ឆ្លង​អាសនៈ​ចំនួន​ប្រាំពីរ​ថ្ងៃ ហើយ​ប្រារព្ធ​ពិធី​បុណ្យ​ប្រាំពីរ​ថ្ងៃ​ទៀត។ ១០ នៅ​ថ្ងៃ​ទី​ម្ភៃ​បី នៃ​ខែ​ទី​ប្រាំពីរ ព្រះរាជា​ក៏​អោយ​ប្រជាជន​វិល​ទៅ​កាន់​លំនៅដ្ឋាន​របស់​ពួក​គេ​រៀងៗ​ខ្លួន​វិញ។ ពួក​គេ​ចាក​ចេញ​ទៅ ដោយ​ចិត្ត​សប្បាយ​រីករាយ ព្រោះ​ព្រះអម្ចាស់​បាន​សំដែង​ព្រះហឫទ័យ​សប្បុរស​ចំពោះ​ព្រះបាទ​ដាវីឌ និង​ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន ព្រម​ទាំង​អ៊ីស្រាអែល​ជា​ប្រជារាស្ត្រ​របស់​ព្រះអង្គ។
ព្រះអម្ចាស់​សំដែង​អោយ​ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន​ឃើញ​ជា​ថ្មី
(១​ពង្សាវតារក្សត្រ ៩:១-៩, ២របាក្សត្រ ១:១៧-១២)
១១ កាល​ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន​សង់​ព្រះដំណាក់​របស់​ព្រះអម្ចាស់ រាជ​វាំង និង​អ្វីៗ​ទាំង​ប៉ុន្មាន​ដែល​ស្ដេច​មាន​បំណង​ធ្វើ នៅ​ក្នុង​ព្រះដំណាក់​របស់​ព្រះអម្ចាស់ និង​ក្នុង​រាជ​វាំង​ចប់​សព្វ​គ្រប់​ហើយ ១២ ព្រះអម្ចាស់​យាង​មក​ជួប​ស្ដេច​នៅ​ពេល​យប់ ទ្រង់​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖ «យើង​ឮ​ពាក្យ​អធិស្ឋាន​របស់​អ្នក​ហើយ យើង​ក៏​បាន​ជ្រើស​រើស​កន្លែង​នេះ ទុក​ជា​ដំណាក់​សំរាប់​ធ្វើ​យញ្ញបូជា។ ១៣ កាល​ណា​យើង​ធ្វើ​អោយ​មេឃ​រាំង គ្មាន​ភ្លៀង កាល​ណា​យើង​បញ្ជា​អោយ​កណ្ដូប​មក​ស៊ី​បំផ្លាញ​ស្រុក ឬ​ចាត់​ជំងឺ​រាត​ត្បាត​មក​ប្រហារ​ប្រជារាស្ត្រ​របស់​យើង ១៤ ប្រសិន​បើ​ប្រជារាស្ត្រ​របស់​យើង គឺ​ប្រជារាស្ត្រ​ដែល​ជា​កម្មសិទ្ធិ​របស់​យើង​ផ្ទាល់​ នាំ​គ្នា​បន្ទាប​ខ្លួន​អធិស្ឋាន* និង​ស្វែង​រក​យើង​ ហើយ​ប្រសិន​បើ​គេ​បោះ​បង់​ចោល​ផ្លូវ​អាក្រក់​របស់​ខ្លួន យើង​នឹង​ស្ដាប់​គេ​ពី​ស្ថាន​បរមសុខ* យើង​នឹង​លើកលែង​ទោស​គេ​អោយ​រួច​ពី​បាប ព្រម​ទាំង​ប្រោស​ស្រុក​គេ​អោយ​បាន​ជា​ផង។ ១៥ ពី​ពេល​នេះ​ទៅ​យើង​បើក​ភ្នែក​មើល និង​ផ្ទៀង​ត្រចៀក​ស្ដាប់​ពាក្យ​ដែល​គេ​អធិស្ឋាន​នៅ​ទី​នេះ។ ១៦ យើង​ជ្រើស​រើស និង​ញែក​ដំណាក់​នេះ ទុក​សំរាប់​នាម​យើង​រហូត​ត​ទៅ។ យើង​នឹង​ថែរក្សា ហើយ​ជំពាក់​ចិត្ត​នឹង​កន្លែង​នេះ​ជានិច្ច។ ១៧ រីឯ​អ្នក​វិញ ប្រសិន​បើ​អ្នក​ដើរ​តាម​យើង ដូច​ដាវីឌ​ជា​បិតា​របស់​អ្នក ដោយ​ប្រព្រឹត្ត​តាម​សេចក្ដី​ទាំង​ប៉ុន្មាន ដែល​យើង​បង្គាប់ ហើយ​កាន់​តាម​ច្បាប់ និង​បទ​បញ្ជា​របស់​យើង ១៨ យើង​នឹង​ធ្វើ​អោយ​រាជ​សម្បត្តិ​របស់​អ្នក​នៅ​ស្ថិតស្ថេរ ដូច​យើង​បាន​សន្យា​ជា​មួយ​ដាវីឌ ជា​បិតា​របស់​អ្នក​ថា “ក្នុង​ចំណោម​ពូជពង្ស​របស់​អ្នក តែងតែ​មាន​ម្នាក់ ឡើង​គ្រង​រាជ្យ​លើ​ស្រុក​អ៊ីស្រាអែល​ជានិច្ច”។​ ១៩ ប៉ុន្តែ ប្រសិន​បើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​បែក​ចិត្ត​ចេញ​ពី​យើង ហើយ​មិន​កាន់​តាម​ច្បាប់ និង​បទ​បញ្ជា​ដែល​យើង​ប្រគល់​អោយ​ទេ ឬ​ប្រសិន​បើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​បែរ​ទៅ​គោរព និង​ថ្វាយបង្គំ​ព្រះ​ដទៃ ២០ យើង​នឹង​ដក​អ្នក​រាល់​គ្នា ចេញ​ពី​ទឹក​ដី​របស់​យើង គឺ​ទឹក​ដី​ដែល​យើង​ប្រគល់​អោយ​អ្នក​រាល់​គ្នា ហើយ​យើង​ក៏​នឹង​បោះ​បង់​ចោល​ដំណាក់​ដែល​យើង​ញែក​ទុក​សំរាប់​នាម​យើង​នេះ អោយ​ឆ្ងាយ​ពី​មុខ​យើង​ដែរ។ ពេល​នោះ ប្រជាជន​អ៊ីស្រាអែល​នឹង​ត្រូវ​ជាតិ​សាសន៍​ទាំង​អស់​មាក់ងាយ និង​ចំអក​អោយ។ ២១ មនុស្សម្នា​ដែល​ធ្លាប់​តែ​ឃើញ​ដំណាក់​ដ៏​ស្កឹមស្កៃ ពេល​ពួក​គេ​ដើរ​កាត់​តាម​នោះ ពួក​គេ​នឹង​ស្រឡាំងកាំង​ពោល​ថា: “ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​ព្រះអម្ចាស់​ប្រព្រឹត្ត​ដូច្នេះ​ចំពោះ​ស្រុក​នេះ និង​ព្រះដំណាក់​នេះ?”។ ២២ គេ​នឹង​ឆ្លើយ​ប្រាប់​អ្នក​ទាំង​នោះ​ថា: “មក​ពី​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល​បោះ​បង់​ចោល​ព្រះអម្ចាស់ ជា​ព្រះ​នៃ​ដូនតា​របស់​ពួក​គេ គឺ​ព្រះ​ដែល​បាន​នាំ​ពួក​គេ​ចេញ​ពី​ស្រុក​អេស៊ីប។ ពួក​គេ​ជំពាក់​ចិត្ត​នឹង​ព្រះ​ដទៃ ហើយ​គោរព​បំរើ និង​ថ្វាយបង្គំ​ព្រះ​ទាំង​នោះ។ ហេតុ​នេះ​ហើយ បាន​ជា​ព្រះអង្គ​ធ្វើ​អោយ​ពួក​គេ​រង​ទុក្ខ​វេទនា​ដូច្នេះ”»។