ព្រះមហាក្សត្រិយានី​ស្រុក​សេបា​យាង​មក​គាល់​ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន
(១​ពង្សាវតារក្សត្រ ១០:១-១៣)
១ ព្រះមហាក្សត្រិយានី​ស្រុក​សេបា បាន​ឮ​អំពី​កិត្តិនាម​ដ៏​ល្បីល្បាញ​របស់​ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន។ ដូច្នេះ ព្រះនាង​ក៏​យាង​មក​ក្រុង​យេរូសាឡឹម ដើម្បី​ល្បង​ប្រាជ្ញា​របស់​ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន ដោយ​ចោទ​សួរ​ជា​ប្រស្នា​ផ្សេងៗ។ ព្រះនាង​យាង​មក​ដល់ ដោយ​មាន​រាជ​បំរើ​យ៉ាង​ច្រើន​ហែហម ព្រម​ទាំង​មាន​សត្វ​អូដ្ឋ​ជា​ច្រើន ដឹក​គ្រឿង​ក្រអូប មាស និង​ត្បូង​ពេជ្រ យ៉ាង​សន្ធឹក​សន្ធាប់​ផង។ ព្រះនាង​ចូល​គាល់​ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន ហើយ​ចោទ​សួរ​អ្វីៗ​ទាំង​ប៉ុន្មាន​ដែល​ព្រះនាង​បាន​រិះគិត​ទុក​ជា​មុន។ ២ ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន​ឆ្លើយ​នឹង​សំណួរ​ទាំង​ប៉ុន្មាន​របស់​ព្រះនាង គ្មាន​សំណួរ​ណា​មួយ​ដែល​ស្ដេច​ឆ្លើយ​ពុំ​រួច​នោះ​ឡើយ។ ៣ ព្រះមហាក្សត្រិយានី​ស្រុក​សេបា​សង្កេត​ឃើញ​ប្រាជ្ញា​របស់​ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន ឃើញ​វាំង​ដែល​ស្ដេច​បាន​សង់ ៤ ឃើញ​ព្រះស្ងោយ​របស់​ស្ដេច លំនៅដ្ឋាន​របស់​នាម៉ឺន​មន្ត្រី​របៀប​របប និង​ឯក​សណ្ឋាន​របស់​ពួក​រាជ​បំរើ ពួក​មហាតលិក និង​ឯក​សណ្ឋាន​របស់​ពួក​គេ ព្រម​ទាំង​ឃើញ​តង្វាយ​ដុត​ទាំង​មូល ដែល​ស្ដេច​ថ្វាយ​នៅ​ក្នុង​ព្រះដំណាក់​របស់​ព្រះអម្ចាស់ ព្រះនាង​ក៏​កោត​ស្ញប់ស្ញែង​យ៉ាង​ខ្លាំង ហើយ​មាន​រាជ​សវនីយ៍​ទៅ​កាន់​ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន​ថា៖ ៥ «ពាក្យ​ទាំង​ប៉ុន្មាន​ដែល​ខ្ញុំ​ម្ចាស់​បាន​ឮ​គេ​និយាយ​នៅ​ក្នុង​ស្រុក​របស់​ខ្ញុំ​ម្ចាស់ ស្ដី​អំពី​ព្រះករុណា និង​អំពី​ប្រាជ្ញា​របស់​ព្រះករុណា ពិត​ជា​ត្រឹម​ត្រូវ​មែន! ៦ មុន​ពេល​ខ្ញុំ​ម្ចាស់​មក​ដល់ និង​មុន​ពេល​ខ្ញុំ​ម្ចាស់​ឃើញ​ផ្ទាល់​នឹង​ភ្នែក ខ្ញុំ​ម្ចាស់​មិន​បាន​ជឿ​ពាក្យ​ដែល​គេ​ថ្លែង​ទេ ឥឡូវ​នេះ​ខ្ញុំ​ម្ចាស់​យល់​ឃើញ​ថា​អ្វីៗ​ដែល​គេ​រៀប​រាប់​ប្រាប់​ខ្ញុំ​ម្ចាស់ អំពី​ប្រាជ្ញា​ដ៏​ឧត្ដុង្គឧត្ដម​របស់​ព្រះករុណា ត្រឹម​ត្រូវ​តែ​ពាក់​កណ្ដាល​ប៉ុណ្ណោះ។ ព្រះករុណា​មាន​ប្រាជ្ញា​ឈ្លាស​វៃ លើស​ពី​សេចក្ដី​ដែល​ខ្ញុំ​ម្ចាស់​បាន​ឮ​ទៅ​ទៀត។ ៧ ពួក​រាជ​បំរើ និង​ពួក​នាម៉ឺន​មន្ត្រី​ដែល​នៅ​ជុំវិញ​ព្រះករុណា ពិត​ជា​មាន​សុភមង្គល​ហើយ ព្រោះ​ពួក​គេ​នៅ​ជា​មួយ​ព្រះករុណា ហើយ​ឮ​រាជឱង្ការ​ពោរពេញ​ដោយ​ប្រាជ្ញា​របស់​ព្រះករុណា។ ៨ សូម​លើក​តម្កើង​ព្រះអម្ចាស់ ជា​ព្រះ​របស់​ព្រះករុណា ដែល​បាន​ប្រោសប្រណី​ព្រះករុណា ហើយ​ជ្រើស​រើស​ព្រះករុណា​អោយ​ឡើង​គ្រង​រាជ្យ​ក្នុង​នាម​របស់​ព្រះអង្គ។ ព្រះអម្ចាស់​ស្រឡាញ់​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល ហើយ​សព្វ​ព្រះហឫទ័យ​អោយ​ពួក​គេ​នៅ​ស្ថិតស្ថេរ​រហូត​ត​ទៅ ហេតុ​នេះ​ហើយ​បាន​ជា​ព្រះអង្គ​ជ្រើស​រើស​ព្រះករុណា​អោយ​ធ្វើ​ជា​ស្ដេច គ្រប់គ្រង​លើ​ពួក​គេ​ដោយ​សុចរិត និង​យុត្តិធម៌»។ ៩ ព្រះមហាក្សត្រិយានី​ស្រុក​សេបា យក​មាស​មាន​ទម្ងន់​បួន​ពាន់​គីឡូ​ក្រាម មក​ថ្វាយ​ព្រះរាជា រួម​ជា​មួយ​គ្រឿង​ក្រអូប និង​ត្បូង​ពេជ្រ​យ៉ាង​ច្រើន​ផង។ តាំង​ពី​ដើម​រៀង​មក ពុំ​ដែល​មាន​នរណា​យក​គ្រឿង​ក្រអូប​បែប​នេះ មក​ថ្វាយ​ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន ដូច​ព្រះមហាក្សត្រិយានី​ស្រុក​សេបា​ឡើយ។
១០ ពួក​រាជ​បំរើ​របស់​ព្រះបាទ​ហ៊ីរ៉ាម និង​ពួក​រាជ​បំរើ​របស់​ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន ដែល​ដឹក​មាស​ពី​ស្រុក​អូភារ​មក​នោះ ក៏​បាន​ដឹក​ឈើ​ខ្លឹមចន្ទន៍ និង​ត្បូង​យ៉ាង​ច្រើន​មក​ជា​មួយ​ដែរ។ ១១ ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន​យក​ឈើ​ខ្លឹមចន្ទន៍​នេះ មក​ធ្វើ​ក្ដារ​ក្រាល​ច្រក​ចូល​ព្រះដំណាក់​របស់​ព្រះអម្ចាស់ និង​វាំង​ស្ដេច ព្រម​ទាំង​ពិណ និង​ឃឹម​សំរាប់​ក្រុម​ចំរៀង។ តាំង​ពី​ដើម​រៀង​មក គេ​ពុំ​ដែល​ឃើញ​មាន​ឈើ​ខ្លឹមចន្ទន៍​បែប​នេះ នៅ​ស្រុក​យូដា​ឡើយ។ ១២ រីឯ​ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន​វិញ អ្វីៗ​ដែល​ព្រះមហាក្សត្រិយានី​ស្រុក​សេបា​ចង់​បាន និង​ទូល​សូម​ស្ដេច​ប្រគល់​អោយ​ទាំង​អស់។ ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន​ថ្វាយ​របស់​ទៅ​ព្រះនាង លើស​ពី​អ្វីៗ​ដែល​ព្រះនាង​បាន​យក​មក​ថ្វាយ​ស្ដេច​ទៅ​ទៀត។ បន្ទាប់​មក ព្រះមហាក្សត្រិយានី និង​រាជ​បំរើ​វិល​ត្រឡប់​ទៅ​ស្រុក​សេបា​វិញ។
រាជ្យ​ទ្រព្យ​របស់​ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន
(១​ពង្សាវតារក្សត្រ ១០:១៤-២៩)
១៣ ក្នុង​មួយ​ឆ្នាំៗ​ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន​ទទួល​មាស​ទម្ងន់​ម្ភៃ​បី​តោន។ ១៤ លើស​ពី​នោះ​មាន​មាស​ដែល​បាន​មក​ពី​ពន្ធដារ​នៃ​ទំនិញ​នាំ​ចូល មាស​ដែល​បាន​មក​ពី​អ្នក​ជំនួញ ព្រម​ទាំង​មាស​ប្រាក់​ដែល​ស្ដេច​ទាំង​ប៉ុន្មាន​នៅ​ស្រុក​អារ៉ាប់ និង​ពួក​ទេសាភិបាល នាំ​យក​មក​ថ្វាយ​ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន។
១៥ ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន​អោយ​គេ​ធ្វើ​ខែល​ធំៗ​ពី​មាស​ចំនួន​ពីរ​រយ ខែល​នីមួយៗ មាន​ទម្ងន់​ប្រាំ​មួយ​គីឡូ​ក្រាម ១៦ ខែល​តូចៗ​ពី​មាស ចំនួន​បី​រយ ខែល​នីមួយៗ​មាន​ទម្ងន់​មួយ​គីឡូ​ក្រាម​កន្លះ ហើយ​ព្រះរាជា​យក​ខែល​ទាំង​នោះ ទៅ​ទុក​ក្នុង​ដំណាក់ “ព្រៃ​ស្រុក​លីបង់”។ ១៧ ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន​ធ្វើ​បល្ល័ង្ក​មួយ​យ៉ាង​ធំ​ពី​ភ្លុក ស្រោប​មាស​សុទ្ធ។ ១៨ បល្ល័ង្ក​នេះ​ស្ថិត​នៅ​លើ​កំណល់​មួយ ដែល​មាន​ជណ្ដើរ​ប្រាំ​មួយ​ថ្នាក់ និង​កំណល់​ជើង​មួយ​ធ្វើ​ពី​មាស ព្រម​ទាំង​មាន​ដៃ​សង​ខាង ហើយ​មាន​រូប​ចម្លាក់​សិង្ហ​ពីរ ឈរ​នៅ​ជាប់​នឹង​ដៃ​ទាំង​សង​ខាង​នោះ។ ១៩ មាន​រូប​ចម្លាក់​សិង្ហ​ដប់ពីរ​ទៀត ឈរ​អម​សង​ខាង​ជណ្ដើរ​ទាំង​ប្រាំ​មួយ​ថ្នាក់​នោះ​ដែរ។ គេ​ពុំ​ដែល​ឃើញ​នគរ​ណា​មាន​បល្ល័ង្ក​បែប​នេះ​ឡើយ។ ២០ រីឯ​ពែង​ទាំង​ប៉ុន្មាន​របស់​ស្ដេច​សុទ្ធ​តែ​ធ្វើ​ពី​មាស ហើយ​ចាន​ដែល​ប្រើប្រាស់​ក្នុង​ដំណាក់ “ព្រៃ​ស្រុក​លីបង់” ក៏​ធ្វើ​ពី​មាស​សុទ្ធ​ទាំង​អស់ គេ​ពុំ​ធ្វើ​គ្រឿង​ប្រដាប់​អ្វី​ពី​ប្រាក់​ទេ ដ្បិត​ក្នុង​រជ្ជកាល​របស់​ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន ប្រាក់​គ្មាន​តម្លៃ​ឡើយ។ ២១ ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន​មាន​សំពៅ សំរាប់​ធ្វើ​ជំនួញ​ទៅ​ស្រុក​តើរស៊ីស ដោយ​មាន​រាជ​បំរើ​របស់​ព្រះបាទ​ហ៊ីរ៉ាម ជា​អ្នក​បើក​បរ។ បី​ឆ្នាំ​ម្ដង​សំពៅ​ទាំង​នោះ​វិល​ត្រឡប់​មក​ពី​ស្រុក​តើរស៊ីស​វិញ ដោយ​នាំ​យក​មាស ប្រាក់ ភ្លុក ស្វា និង​ក្ងោក​មក​ផង។
២២ ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន​មាន​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ និង​ប្រាជ្ញា​លើស​ពី​ស្ដេច​ទាំង​ប៉ុន្មាន​នៅ​លើ​ផែនដី។ ២៣ ស្ដេច​ទាំងឡាយ​តែងតែ​ចង់​ចូល​គាល់​ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន ដើម្បី​ស្ដាប់​រាជឱង្ការ​ប្រកប​ដោយ​ប្រាជ្ញា​ដែល​ព្រះជាម្ចាស់​ប្រទាន​មក​ស្ដេច។ ២៤ រៀង​រាល់​ឆ្នាំ​ស្ដេច​ទាំង​នោះ​តែងតែ​នាំ​យក​តង្វាយ​មក​ថ្វាយ​ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន គឺ​មាន​វត្ថុ​ធ្វើ​ពី​មាស ធ្វើ​ពី​ប្រាក់ សម្លៀកបំពាក់ គ្រឿង​សស្រ្ដាវុធ គ្រឿង​ក្រអូប សេះ និង​លា។
២៥ ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន​មាន​សេះ ៤ ០០០ ក្បាល សំរាប់​ទឹម​រទេះ​ចំបាំង ហើយ​សេះ ១២ ០០០ ក្បាល​ទៀត សំរាប់​ពល​ទ័ព​សេះ ទ្រង់​ទុក​មួយ​ចំនួន​អោយ​នៅ​ជា​មួយ​ក្នុង​ក្រុង​យេរូសាឡឹម និង​មួយ​ចំនួន​ទៀត​អោយ​ទៅ​នៅ​តាម​ក្រុង​នានា ដែល​ទ្រង់​បម្រុង​ទុក​សំរាប់​ទ័ព​ទាំង​នោះ។ ២៦ ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន​ត្រួតត្រា​លើ​ស្ដេច​ទាំង​អស់ ចាប់​ពី​ទន្លេ​អឺប្រាត រហូត​ដល់​ស្រុក​ភីលីស្ទីន និង​ព្រំប្រទល់​ស្រុក​អេស៊ីប។ ២៧ ព្រះរាជា​បាន​ធ្វើ​អោយ​ក្រុង​យេរូសាឡឹម​មាន​ប្រាក់​សម្បូណ៌​ដូច​ដុំ​ថ្ម និង​មាន​ឈើ​តាត្រៅ​សម្បូណ៌​ដូច​ដើម​រាំង ដុះ​នៅ​តាម​វាល​ទំនាប។ ២៨ គេ​តែងតែ​នាំ​សេះ​ពី​ស្រុក​អេស៊ីប និង​ស្រុក​ដទៃ​ទៀត មក​ថ្វាយ​ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន។
ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន​សោយ​ទិវង្គត
(១​ពង្សាវតារក្សត្រ ១១:៤១-៤៣)
២៩ រាជកិច្ច​ផ្សេង​ទៀត​របស់​ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន គឺ​តាំង​ពី​ដើម​រហូត​ដល់​ចប់ សុទ្ធ​តែ​មាន​កត់ត្រា​ទុក​ក្នុង​សៀវភៅ «កិច្ចការ​របស់​ព្យាការី​ណាថាន»​ ក្នុង​សៀវភៅ «ទំនាយ​របស់​ព្យាការី​អហ៊ីយ៉ា»​ ជា​អ្នក​ភូមិ​ស៊ីឡូ និង​ក្នុង​សៀវភៅ «និមិត្ត​ហេតុ​ដ៏​អស្ចារ្យ​របស់​លោក​អ៊ីដោ ជា​គ្រូ​ទាយ» ស្ដី​អំពី​ព្រះបាទ​យេរ៉ូបោម ជា​កូន​របស់​លោក​នេបាត និង​ជា​ស្ដេច​ស្រុក​អ៊ីស្រាអែល។ ៣០ ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន​សោយ​រាជ្យ​លើ​ប្រជាជន​អ៊ីស្រាអែល​ទាំង​មូល នៅ​ក្រុង​យេរូសាឡឹម អស់​រយៈ​ពេល​សែសិប​ឆ្នាំ។ ៣១ កាល​ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន​សោយ​ទិវង្គត គេ​យក​សព​ទៅ​បញ្ចុះ​នៅ​បុរី​ព្រះបាទ​ដាវីឌ ជា​បិតា។ ព្រះបាទ​រេហូបោម ជា​បុត្រ​បាន​ឡើង​ស្នង​រាជ្យ។