ភាគទីពីរ
៤២
(ទំនុកតម្កើង ៤២-៧២)
ពាក្យអធិស្ឋានរបស់មនុស្សជាប់ជាឈ្លើយសឹក
ទំនុកពីសៀវភៅរបស់គ្រូចំរៀង។ កំណាព្យរបស់កូនចៅលោកកូរេ។
១ ឱព្រះជាម្ចាស់អើយ
ទូលបង្គំប្រាថ្នាចង់នៅជាមួយ
ព្រះអង្គខ្លាំងណាស់
ដូចសត្វក្ដាន់ប្រាថ្នារកទឹកហូរ។
២ ខ្ញុំស្រេកឃ្លានព្រះជាម្ចាស់
គឺព្រះជាម្ចាស់ដ៏មានព្រះជន្មគង់នៅ
តើដល់កាលណាទើបខ្ញុំអាចទៅជិត
ដើម្បីថ្វាយបង្គំព្រះអង្គបាន?
៣ ខ្ញុំសំរក់ទឹកភ្នែក ទាំងថ្ងៃទាំងយប់ឥតមានល្ហែ។
គេចេះតែពោលមកខ្ញុំគ្រប់ពេលគ្រប់វេលាថា
«តើព្រះរបស់ឯងនៅឯណា?»។
៤ ខ្ញុំស្រណោះស្រណោកក្រៃលែង
នៅពេលនឹកឃើញពីគ្រាដែលខ្ញុំនាំមុខ
ប្រជាជនមួយចំនួនធំ
ឆ្ពោះទៅកាន់ព្រះដំណាក់របស់ព្រះអង្គ
ពួកគេមានអំណរសប្បាយ ស្រែកហ៊ោ
និងអរព្រះគុណព្រះអង្គ។
៥ ខ្ញុំនិយាយមកខ្លួនឯងថា:
«ឯងស្រយុតចិត្តធ្វើអ្វី ឯងថ្ងូរធ្វើអ្វី
ចូរផ្ញើជីវិតលើព្រះជាម្ចាស់ទៅ!»
ខ្ញុំមុខជាសរសើរតម្កើងព្រះអង្គតទៅមុខទៀត
ព្រះអង្គសង្គ្រោះខ្ញុំ។
៦ ព្រះនៃទូលបង្គំអើយ
ទូលបង្គំស្រយុតចិត្តជាខ្លាំង
ហេតុនេះហើយបានជាទូលបង្គំនឹកឃើញ
ព្រះអង្គពីកន្លែងដែលទូលបង្គំនៅនេះ
គឺភូមិភាគទន្លេយ័រដាន់ ភ្នំហ៊ើរម៉ូន
និងភ្នំមីតសារ។
៧ ព្រះអង្គបានធ្វើអោយទុក្ខកង្វល់
ធ្លាក់មកលើទូលបង្គំ
ដូចទឹកជ្រោះហូរធ្លាក់ពីលើភ្នំ
លាន់ឮគគ្រឹកគគ្រេង។
៨ នៅពេលថ្ងៃព្រះអម្ចាស់សំដែង
ព្រះហឫទ័យមេត្តាករុណាចំពោះខ្ញុំ
នៅពេលយប់ ខ្ញុំច្រៀងបទតម្កើងព្រះអង្គ
បទចំរៀងនេះជាពាក្យអធិស្ឋានចំពោះ
ព្រះជាម្ចាស់នៃជីវិតខ្ញុំ។
៩ ខ្ញុំទូលព្រះជាម្ចាស់ ដែលជាថ្មដារបស់ខ្ញុំថា
ហេតុអ្វីបានជាព្រះអង្គបំភ្លេចទូលបង្គំ?
ហេតុអ្វីបានជាទូលបង្គំត្រូវរងទុក្ខលំបាក
ហើយត្រូវខ្មាំងសត្រូវសង្កត់សង្កិនដូច្នេះ?។
១០ ខ្មាំងសត្រូវនាំគ្នាជេរប្រមាថទូលបង្គំ
ធ្វើអោយទូលបង្គំឈឺចុកចាប់សព្វសព៌ាង្គកាយ
គេចេះតែពោលមកទូលបង្គំគ្រប់ពេល
គ្រប់វេលាថា «តើព្រះរបស់ឯងនៅឯណា?»។
១១ ខ្ញុំនិយាយមកខ្លួនឯងថា
«ឯងស្រយុតចិត្តធ្វើអ្វី ឯងថ្ងូរធ្វើអ្វី
ចូរផ្ញើជីវិតលើព្រះជាម្ចាស់ទៅ!»
ខ្ញុំមុខជាសរសើរតម្កើងព្រះអង្គតទៅមុខទៀត
ព្រះអង្គសង្គ្រោះខ្ញុំ ហើយព្រះអង្គជាព្រះនៃខ្ញុំ។