1 ایسّایا گۆن وتی مریدان گوَشت: «نبیت که مردم رَد مجنت و ٹَگل مئوارت، بله اَپسۆز په هما کَسا که دگران دێم په گناها ببارت. 2 چه اے کسانُکێنان یکّێئے دێم په گناها برگئے بدلا، گهتر همِش اِنت که آییئے گردنا جِنتری تاے ببندنت و دریایا چَگلی بدئینت. 3 چه وتی کار و کِردان هُژّار بێت. اگن تئیی برات گناهے بکنت، آییا سَرکِچ دئے و مئیاریگ کن، اگن پشۆمان بوت، ببَکشی. 4 تُرے رۆچے هپت رَندا گناه بکنت و هپت رَندا تئیی گوَرا بیئیت و بگوَشیت: ‹من پشۆمان آن،› ببَکشی.»

5 ایسّائے کاسِدان گۆن هُداوندێن ایسّایا گوَشت: «واجه! مئے سِتک و باورا گێش کن.» 6 گوَشتی: «اگن شمئے باور اَرزُنێئے کِساسا*17‏:6 اَسلیگێن یونانی نبشتانکَ گوَشیت: «ٹێلکاهئے تُهمئے کِساسا». ٹێلکاه بزان هَرْدَلئے تُهم باز گوَنڈ اَنت. هم ببیت، شما تودئے اے درچکا هُکم کرتَ کنێت که ‹وتا چه بُنا بگوَج و برئو زِرئے†17‏:6 زِر، بزان دریا. تها برُد و بسَبز›. آ وهدا، درچک شمئے هُکما مَنّیت.

7 «چه شما آ کَس کئے اِنت که آییئے هِزمتکار چه ڈگارانی نَنگار کنگ، رمگئے چارێنگ و کارئے هلاس کنگا بیئیت، واهند آییا بگوَشیت: ‹زوتّ بیا و بنند و ورگ بوَر؟› 8 گۆن آییا نگوَشیت: ‹پێسرا په من ورگ اڈّ کن، تان من نئوارتگ تئو منی هِزمتا بۆشت، وهدے من هلاس کرت گڑا تئو بوَر؟› 9 هُدابُند، وتی هِزمتکارئے شُگر و مِنّتا گیپت که ‹تئو منی هُکم مَنّتگ؟› نه، هچبر. 10 همے پئیما شما هم، سجّهێن آ هُکمان که شمارا دئیگ بوتگ‌اَنت سَرجم بکنێت و بگوَشێت که ‹ما تئیی هِزمتکار بئیگئے لاهک هم نه‌اێن، تهنا وتی زِمّه و ڈُبَّه‡17‏:10 ڈُبَّه، بزان اُگده، زِمّه، اربی و پارسیا «وظیفه». سَرجم کرتگ‌اَنت.›»

11 ایسّا دێم په اورْشَلیمئے رئوگا، چه سامِرَه و جَلیلئے سیمسران گوَزگا اَت. 12 وهدے دێم په یک مێتگێا پێداک اَت، ده سْیَه‌گَرّیێن مردم گۆن آییا دُچار کپت. دور اۆشتاتنت و 13 گۆن بُرزێن تئوارے گوَشتِش: «او واجه ایسّا! ترا مئے سرا بَزّگ بات.» 14 ایسّایا که دیستنت گوَشتی: «برئوێت وتا په دینی پێشوایان پێش بدارێت.»§17‏:14 تئوراتا گَرّئے نادْراه پلیت و ناپاک زانگ بوتگ‌اَنت. اگن کَسے چه اے ناجۆڑیا دْراه ببیت باید اِنت گۆن موسّائے شَریَتئے رَندگیریا دینی پێشواێئے گوَرا برئوت و هئیراتے بکنت. آ، راه گپتنت و راهئے نیاما، پاک و پَلگار بوتنت.

15 چه آیان یکّێا، وهدے دیست که نون دْراه اِنت، گۆن بُرزتئواری هُدایا سَتا کنان، پِر ترّت و آتک، 16 ایسّائے پادان کپت و شُگری گپت. آ، چه سامِریان*17‏:16 یَهودیان سامِری گُمراه زانتگ‌اَنت و گۆن آیان دئیگر و بدل و باندات نکرتگ. اَت. 17 ایسّایا جُست کرت: «زانا، هر دَهێن چه گَرّا پاک و پَلگار نبوتێت؟ آ دگه نُهێن کجا اَنت؟ 18 اے یکّێن درکئوما†17‏:18 «درکئوم» بزان آ که یَهودی نه‌اَنت. اَبێد، چه آیان دگه یکّے په هُدائے سِپَت و سَنایا نئیاتک؟» 19 گڑا ایسّایا گۆن آ مردا گوَشت: «پاد آ، برئو، که تئیی سِتک و باورا ترا دْراه کرتگ.»

20 یک رۆچے، لهتێن پَریسیا چه ایسّایا جُست کرت: «هُدائے بادشاهی کدێنَ کئیت؟» ایسّایا گوَشت: «هُدائے بادشاهی چَمزاهرا گِندگَ نبیت. 21 گوَشگَ نبیت که هُدائے بادشاهی اِدا اِنت یا اۆدا. چیا که هُدائے بادشاهی، شمئے دلا اِنت.»‡17‏:21 یا: شمئے نیاما اِنت.

22 پدا گۆن وتی مریدان گوَشتی: «یک وهدے کئیت که شما په انسانئے چُکّئے رۆچانی یک رۆچێئے گِندگا اَرمان و آرزوَ کنێت، بله آ رۆچا نگندێت. 23 مردم شمارا گوَشنت که ‹آ اِدا اِنت› یا ‹آ اۆدا اِنت،› بله شما آیانی هبرا گۆن مکپێت. 24 اَنچش که گْرۆک چه یک کُنڈێا جنت و سجّهێن آسمانا جَڑَشکێنیت و رُژناگَ کنت، انسانئے چُکّ هم وتی آ رۆچا، اَنچش زاهر و پَدّرَ بیت. 25 بله ائولا باید اِنت بازێن سکّی و سۆری بسگّیت و اے زمانگئے نَسل و پدرێچ آییا ممَنّنت.

26 «هما ڈئولا که نوهئے باریگا بوتگ، انسانئے چُکّئے رۆچ هم اَنچشَ بیت. 27 آ رۆچان، مردم وَرد و نۆش و سانگ و سورا دَزگٹّ اتنت تان هما رۆچا که نوه بۆجیگا سوار بوت. رَندا، مزنێن هار و توپّانا سجّهێن مردم گار و بێگواه کرتنت.

28 «لوتئے زمانگا هم همے ڈئولا اَت، مردم په ورگ و چرگ و بدل و باندات و کِشت و کِشار و لۆگ و جاگهئے بندگا گُلاێش اتنت، 29 بله آ رۆچا که لوت چه سُدومئے شهرا در آتک، هُدایا چه آسمانا آس و رۆکێن گۆکُرت گوارێنت و سُدومئے سجّهێن مردم گار و بێگواه کرتنت.

30 «انسانئے چُکّئے پَدّر بئیگئے رۆچا، همے ڈئولا بیت. 31 آ رۆچا، اگن کَسے وتی لۆگئے سرا ببیت و آییئے اُرد و پُتێنک لۆگا اێر بنت، په آیانی زورگا جَهلا اێر مکپیت. همے ڈئولا، اگن کَسے وتی ڈگارانی سرا کِشت و کِشارا اِنت، آ هم پدا لۆگا پِر مترّیت. 32 لوتئے لۆگ‌بانُکئے سَرگوَستا یات بکنێت.§17‏:32 لوتئے جَنا وتی مال و منال دۆست اَت، هُدائے هبری نزُرت و پمێشکا مُرت. 33 هرکَس وتی ساهئے رَکّێنگئے رندا ببیت، آییا باهێنیت. هرکَس وتی ساها بباهێنیت، آییا رَکّێنیت. 34 شمارا گوَشان که آ وهدا، اگن دو مردم یکّێن تَهت و نِپادئے سرا وپتگ، یکّے برگَ بیت و دومی همۆدا پَشت گێجگَ بیت.*17‏:34 پَشت گێجگ، بزان نزورگ، یله دئیگ، گچێن نکنگ. 35 چه دو جنێنا، که هۆریگا جِنترئے سرا دانئے دْرُشگا بنت، یکّے برگَ بیت و دومی همۆدا پَشت گێجگَ بیت. 36 دو مرد که ڈگارانی سرا بیت، یکّے برگَ بیت و دومی همۆدا پَشت گێجگَ بیت.»†17‏:36 لهتێن دَزنبشتا، بَند 36 نێست. 37 جُستِش کرت: «او هُداوند! کجا چُشَ بیت؟» پَسّئوی دات: «هر جاه که جۆنے کپیت، اۆدا گیتّۆ‡17‏:37 گیتّۆ یک مُرگے که ڈونڈ، بزان گَهِتگێن جۆنَ وارت. و ڈونڈوارێن مُرگ مُچَّ بنت.»