1 ایسّایا په مریدان مِسالے آورت تان آیان سَرکِچ بدنت و پێش بداریت که هروهد دْوا بکننت و هچبر دلپرۆش و نااُمێت مبنت. 2 گوَشتی: «شهرێا، یک کازیے هست‌اَت که آییا نه چه هُدایا تُرست و نه مردمانی پرواهیَ کرت. 3 هما شهرا، جنۆزامے هم هست‌اَت که هروهد کازیئے کِرّا آتک و مِنّتوار اَت که آییئے هَکّا چه دئینکارا بگیپت.

4 «تان لهتێن وهدا، کازیا جنۆزامئے پریاتئے نێمگا هچ دلگۆشَ نکرت، بله رَندا دلا هئیالی کرت که ‹راست اِنت، منا نه هُدائے تُرس اِنت و نه مردمانی پرواه. 5 بله اے جنۆزام منا دلسیاه کنگا اِنت. پمێشکا گهتر اِنت اِشیئے هَکّا بگران و بدئیان. چُش مبیت گۆن وتی هر رۆچیگێن رئوگ و آیگا منا گێشتر دلسیاه بکنت.›»

6 گڑا هُداوندێن ایسّایا گوَشت: «بِشکنێت اے ناهَکّێن کازی چے گوَشیت؟ 7 نون بارێن هُدا گۆن وتی گچێن کرتگێنان، که شپ و رۆچ گۆن آییا په وتی هَکّا پریاتَ کننت، هَکَّ نکنت؟ په آیانی هَکرَسیا دێرَ کنت؟ 8 شمارا گوَشان که زوتّ آیانی هَکّا دنت. بله آ وهدی که انسانئے چُکَّ کئیت، بارێن سِتک و باور اے زمینئے سرا پَشتَ کپیت که آ بگندیت؟»

9 ایسّایا هما مردمانی بارئوا مِسالے آورت که وتا نێک و پهرێزکارَ زاننت و اے دگه مردمان اێرَ جننت. 10 «دو مردم په دْوا کنگا مزنێن پرستشگاها شت که چه آیان یکّے پَریسیے اَت و دومی مالیاتگیرے اَت. 11 پَریسی اۆشتات و په وتی جندا دْوایی کرت و گوَشتی: ‹او هُدا! تئیی مِنّتوار آن که من اے دگه مردمانی ڈئولا دُزّ و رَدکار و زِنهکارے نه‌آن و نه اے مالیاتگیرئے ڈئولا آن.› 12 من هپتگے دو رۆچ، رۆچگَ داران و وتی سجّهێن مالئے دهیَکّا دئیان. 13 بله هما مالیاتگیر دور اۆشتاتگ‌اَت و آسمانی چارت هم نکرت. دستی وتی سێنَگا جت و پِریات کنانا گوَشتی: ‹او هُدا! ترا منی سرا بَزّگ بات که گُنهکارے آن.›

14 «نون من شمارا گوَشان: پَریسی نه، بله هما مالیاتگیر نێک و پهرێزکار بوت و لۆگا شت، چیا که هرکَس وتا مزنَ زانت و لێکیت، کَمشرپَ بیت و هرکَس وتا جَهل و اێردستَ مَنّیت، وشنام و شرپدارَ بیت.»

15 مردمان وتی نُنُّکێن چُکّ هم ایسّائے گوَرا آورتنت که دستِش سرا پِر بمُشیت. وهدے مریدان چُش دیست، مردمِش نِهرّ و هَکّل داتنت. 16 بله ایسّایا چُکّ وتی کِرّا لۆٹتنت و گوَشتی: «چُکّان بِلّێت که منی کِرّا بیاینت، آیانی دێما مدارێت، چیا که هُدائے بادشاهی اَنچێن مردمانیگ اِنت. 17 شمارا راستێنَ گوَشان، آ که هُدائے بادشاهیا چُکّانی پئیما ممَنّیت، هچبر اۆدا پاد اێر کرتَ نکنت.»

18 چه سرداران یکّێا جُست کرت: «او نێکێن استاد! من چۆن بکنان که نمیرانێن زِندئے واهند ببان؟» 19 ایسّایا گوَشت: «تئو منا ‹نێکێن› په چے گوَشئے؟ اَبێد چه هُدایا کَسّ نێک نه‌اِنت. 20 تئو هُدائے هُکمانَ زانئے: ‹زِنا مکن، هۆن مکن، دُزّی مکن، درۆگێن شاهدی مدئے، وتی پت و ماتا اِزّت بدئے.›»*18‏:20 درگوَز 20‏:12‏–16، شَریَتئے دومی رهبند 5‏:16‏–20. 21 آییا گوَشت: «من چه کسانیا اے سجّهێن هُکم برجاه داشتگ‌اَنت.»

22 وهدے ایسّایا آییئے پَسّئو اِشکت، گوَشتی: «ترا اَنگت یک کارے کنگی اِنت، وتی سجّهێن مال و هستیا بها کن و زَرّان گریب و نێزگارێن مردمانی سرا بهر کن، اے پئیما ترا آسمانی گنجے رسیت. گڑا بیا و منی رَندگیریا بکن.» 23 وهدے آ مردا اے پَسّئو اِشکت، باز دلگیر و گَمیگ بوت چیا که آ مزنێن مالدارے اَت. 24 ایسّایا آ مرد چارت و گوَشتی: «په اَزگار و مالدارێن مردمان هُدائے بادشاهیا پاد اێر کنگ سکّ گْران اِنت. 25 هئو! چه سوچنئے دُمکا اُشترئے گوَزگ وه باز گْران اِنت، بله هُدائے بادشاهیا، زَردارێن مردمئے پاد اێر کنگ، اَنگت گرانتر اِنت.»

26 هما که اے هبرا اِشکنگا اتنت، جُستِش کرت: «گڑا کئے رَکّتَ کنت؟» 27 ایسّایا پَسّئو دات: «په انسانا نبوتنی اِنت، بله هُدائے دستا هر چیزّ بوتَ کنت.»

28 پِتْرُسا گوَشت: «ما وتی هر چیزّ یله داتگ و تئیی رَندگیریا کنگا اێن.» 29 ایسّایا گوَشت: «هئو! باور کنێت، هرکَسا که په هُدائے بادشاهیا وتی جن و چُکّ، برات، مات و پت یا لۆگ و جاگه یله داتگ‌اَنت، 30 همے جهانا اے چیزّانی بدلا آییا باز گێشترَ رسیت و آ دگه جهانا، اَبدمانێن زِندئے واهندَ بیت.»

31 پدا ایسّایا وتی دوازدهێن کاسِد یک کِرّے برتنت و گوَشتی: «نون ما اورْشَلیما رئوگا اێن، هر چیزّے که نبیان انسانئے چُکّئے بارئوا نبشتگ، آ سجّهێن اۆدا سَرجمَ بنت. 32 آییا درکئومێن مردمانی دستا دئینت و هما درکئوم، کلاگیَ گرنت، بےاِزّتیَ کننت و سر و دێما تُهیَ جننت، 33 شلّاک و هئیزرانیَ جننت و کُشنتی. بله سئیمی رۆچا، آ پدا زندگَ بیت و جاهَ جنت.»†18‏:33 جاه جنَگ، بزان چه وتی جاها اَناگتێن پاد آیگ، اَربی و پارسیا «قیام، رستاخیز». 34 آییئے مرید چه اے هبران یکّێا هم سرپد نبوتنت. ایسّائے اے هبرانی مانا چه آیانی زانتا چێر اَت و آیان سَرکِچ نئوارت که ایسّا چے گوَشگا اِنت.

35 وهدے ایسّا اَریهائے شهرئے نزّیکا رَست، کۆرے دیستی که راهئے سرا نِشتگ و پِنڈگا اَت. 36 وهدے کۆرا مهلوک و مُچّیئے تئوار اِشکت، جُستی کرت: «چے بئیگا اِنت؟» 37 هالِش دات: «ایسّا ناسِری گوَزگا اِنت.» 38 گڑا آییا کوکّار کرت: «ایسّا، او داوود بادشاهئے چُکّ! ترا منی سرا بَزّگ بات.» 39 آ که چه سجّهێنان پێسر و پێشگام اتنت، کۆرِش هَکَّل کرت و گوَشتِش: «بسّ کن، بێتئوار بئے!» بله آییا گێشتر کوکّار کرت: «او داوود بادشاهئے چُکّ! ترا منی سرا بَزّگ بات.»

40 ایسّا اۆشتات و هُکمی کرت: «آ مردا بیارێت.» وهدے نزّیک آتک، ایسّایا جُست کرت: 41 «تئو چه من چے لۆٹئے؟ په تئو چے بکنان؟» آییا پَسّئو دات: «او هُداوند! منَ لۆٹان بینا ببان.» 42 ایسّایا گوَشت: «بینا ببئے! تئیی ایمانا ترا دْراه کرت.» 43 هما دمانا کۆر بینا بوت، هُدایا سِپَت و سنا کنان، ایسّائے همراهیا رهادگ بوت. مردمان که چُش دیست، آیان هم هُدائے شُگر گپت.