आणि ज्या सर्वसमर्थाने माझे जीवन कटुत्वाने भरले आहे, त्यांना स्मरून मी सांगतो,

आणि परमेश्वराचा श्वास माझ्या नाकपुड्यांत आहे,

आणि माझी जीभ असत्य उच्चारणार नाही.

मी मरेपर्यंत, माझी प्रामाणिकता मी नाकारणार नाही.

मी जिवंत आहे तोपर्यंत माझा विवेक मला दोष देणार नाही.

आणि माझे विरोधी अन्यायीप्रमाणे होवोत!

आणि त्याचा प्राण घेतला तर त्यांना काय आशा आहे?

तेव्हा परमेश्वर त्यांची आरोळी ऐकेल काय?

सर्वदा ते परमेश्वराचा धावा करतील काय?

सर्वसमर्थाचे मार्ग मी लपवणार नाही.

मग या निरर्थक गोष्टी का बोलता?

कठोर मनुष्याला सर्वसमर्थाच्या हातून हाच वारसा मिळतो:

त्याच्या संततीस कधीही पुरेसे अन्न मिळणार नाही.

आणि त्यांच्या विधवादेखील त्यांच्यासाठी शोक करणार नाहीत.

व चिखलाप्रमाणे वस्त्र गोळा करून ठेवतो,

आणि निरपराधी त्याचे रुपे आपसात वाटून घेतील.

पहारेकर्‍याच्या झोपडीप्रमाणे ते आहे.

पण सकाळी उठून पाहिले तेव्हा काही उरलेले नसते.

रात्रीचे तुफान त्याच्यापासून सर्वकाही हिसकावून घेते.

त्याच्या स्थानातून तो उडवून टाकला जातो.

तरी त्याच्यावर दया न होता तो दूर फेकला जाईल.

आणि तिरस्काराने आपल्या ठिकाणातून तो हुसकून टाकला जाईल.”