आणि सोने शुद्ध करण्याचे एक ठिकाण असते.

आणि दगड वितळून तांबे काढले जाते.

खूप दूर त्या दाट अंधकारात

त्या धातूच्या दगडाचा शोध करीत असतो.

जिथे मानवाच्या पावलांचा कधी स्पर्श झाला नाही, तिथे ते खोल खाण खणतात;

व सर्वांपासून दूर घुटमळत व झोके घेत असतात.

ती खाली अग्नीने पालटून गेली आहे;

आणि त्याच धुळीत सोन्याचे गोळे असतात.

कोणत्याही बहिरी ससाण्‍याची नजर त्यावर पडली नाही.

ना कोणत्याही सिंहाने त्यावर आपला पंजा ठेवला.

आणि पर्वतांना समूळ उघडे करतात.

आणि त्यांचे डोळे त्यातील मौल्यवान रत्ने पाहतात.

आणि गुप्त गोष्टी उजेडात आणतात.

आणि सुज्ञतेचे घर कुठे आहे?

जिवंतांच्या भूमीत ते आढळू शकत नाही.

आणि समुद्र म्हणतो, “ते माझ्याकडे नाही.”

किंवा चांदीच्या मापातही त्याचे मोल करता येत नाही.

यांनीही त्याचे मोल करता येणार नाही.

शुद्ध सोन्याचे अलंकार त्या ज्ञानाच्या तुलनेत बसत नाही.

ज्ञानाचे मोल माणकांपेक्षाही खूपच अधिक आहे.

आणि शुद्ध सोन्याने ते विकत घेता येत नाही.

आणि सुज्ञतेचे घर कुठे आहे?

आकाशातील पक्ष्यांपासून देखील ते लपविलेले आहे.

“की आमच्या कानी तर त्याची केवळ वार्ता आली आहे.”

ते कुठे आढळेल, हे फक्त त्यांनाच माहीत आहे.

आणि आकाशाखालचे सर्वकाही त्यांना दिसते.

आणि जलांचे माप घेतले,

आणि गर्जणार्‍या विजेला मार्ग आखून दिला,

त्याची पुष्टी करून त्याची पारख केली.

“प्रभूचे भय—हेच ज्ञान आहे,

वाईटापासून दूर राहणे हीच सुज्ञता होय.”