١٣١
١ إِزْڒِي ن ؤُڭعّذْ. ن ذَاوُوذْ.
أَ سِيذِي، ؤُڒْ إِنُو
وَارْ ذَايسْ بُو نّْفَاخثْ،
ثِيطَّاوِينْ إِنُو وَارْ ذَايْسنْثْ بُو ؤُنعْفَارْ،
وَارْ تّڭّغْ شَا ثِيمسْڒَايِينْ ؤُجَارنْثْ أَيِي
نِيغْ ذ ثِينِّي ذ ڒعْجبْ إِ نشّْ. ◘131:1 2 إِم. 32:25؛ إِزهد. 101:5؛ أَوڒن. 6:17؛ 16:5
٢ س ثِيذتّْ، سَّاريّْحغْ ڒعْمَارْ إِنُو
ؤُ سّسْقَارغْ ث،
أَمْ إِجّْ ن ؤُنِييْبُو
ؤُمِي إِتّْوَاسّْبدّْ وُوطُّوضْ
أَكْ-ذ يمَّاسْ،
أَمْ إِجّْ ن ؤُنِييْبُو
ؤُمِي إِتّْوَاسّْبدّْ وُوتُّوضْ
أَمُّو إِ إِدْجَا ڒعْمَارْ إِنُو ذَايِي.
٣ أجّْ إِسْرَائِيل أَذْ إِرَاجَا سِيذِي،
زِي ڒخُّو أَڒْ ڒبْذَا.