2
1 तो माले बोलना, मानवपुत्रा, तु तुना पायवर उभा राहाय, मनजे मी तुनासंगे बोलसू,
2 तो मनासंगे बोली राहींनता तवय आत्मानी मनामां परवेश करीसनं माले मना पायवर उभं करं तवय त्यानं बोलनं माले आयकू व्हनं;
3 तो माले बोलना, हे मानवपुत्रा, मी तुले इस्त्राएल वंशकडे, मनासंगे झगडा करणारा राष्ट्रसकडे धाडसं त्यासनी अनी त्यासना वाडवडीलसनी आजपावोत मना ईरोधमां वागेल शेतस.
4 हया त्यासना वंशज उध्द्ट अनी कठीण ह्दयना शेतस; मी तुले त्यासनाकडे धाडी राहीनू; प्रभू परमेश्वर आशे सांगस हाई त्यासले सांग.
5 त्या तुना आयकोत किंवा नही आयकोत, निदान त्यासनाकडे कोणीतरी संदेष्टा जायेल व्हता हाई त्यासले समजी; त्या तर बोली चालीसनं फितुरी व्हयी जायेल शेतस.
6 हे मानवपुत्रा, तुना आजुबाजूले काटाझुडपा अनी काटा राहीनात तरी, तु इचुसमा राहाशी तरी त्यासले भिऊ नको, त्यासना शब्दसले भ्यावनं नही, ती फितुरी जायी राहीनी शे, तरी त्यासना शब्दले भिवानं नही; त्यासना चर्येले भिवानं नही;
7 त्या आयकोत किंवा नही आयकोत; तु मना वचन त्यासले सांग; त्या तर भलता भांडखोर शेतस;
8 हे मानवपुत्रा, मी सांगस ते आयक, त्या फितुरी जातपरमानं तु फितुरनामायक होऊ नको; तुनं उघाड अनी मी देस ते खाय;
9 मी दख तवय मनाकडे एक हात पुढे वना, अनी दख, त्या हातमां ग्रंथना पट व्हता;
10 तो त्यानी मनासमोर पसारं; त्यानावर पाठपोट लिखेल व्हतं अनी त्यामा विलाप, शोक अनी दुख हयानाबारामां लिखेल व्हतं.